ΟΣΙΑΚΑ

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΡΙΑΜ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΜΟΝΗΣ ΧΙΟΥ. ΕΙΔΑ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟN ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ.

ΜΕΤΑΦΟΡΤΩΜΕΝΟ ΑΠΟ http://miteriko.blogspot.gr

«Πρέπει με κάθετρόπο να κερδίσουμε μία θέση στη Βασιλεία των Ουρανών Είπε ο κύριος ότι καλείτους πάντες στη σωτηρία, δεν καλεί μόνο τους εκλεκτούς. Καλεί τους πάντες. Τοδιαβάζουμε κάθε ώρα και στιγμή, εν παντί καιρώ.

Ο Χριστός είναιζωντανός κι είναι ανάμεσά μας. Είναι ολοφάνερος. Εγώ τον είδα ολοφάνερο. Τονείδα πάνω από το κελί μου. Είχε τη λάμψη του φεγγαριού, το τετράγωνο πλαίσιομέσα στο οποίο καθόταν. Είχε ένα γαλήνιο πρόσωπο, τόσο που δεν το έχει αποδώσεικαμία εικόνα, σαν τον Άγιο Μαντήλιο. Γαλήνη ξεχυνόταν από το πρόσωπό του, έναχαμόγελο, ένα βλέμμα αξέχαστο που με κοίταξε… Σαν ακτίνες κατέβαιναν κάτιφωτεινές λάμψεις προς εμένα, σαν να μου έλεγε, μην αμφιβάλλεις ότι είμαιζωντανός. Όποιος πιστεύει δεν αμφιβάλλει.

Κάποιοι πουαμφισβητούν την παρουσία του, λένε γιατί ο Χριστός επιτρέπει να γίνονταισεισμοί, λιμοί, καταποντισμοί; Αυτά τα κάνουν οι αμαρτίες μας. Οι Άγιοι Πατέρεςμου λέγανε παλιά ότι η ψυχή που πηγαίνει πάνω από τέτοια γεγονότα, δεν παθαίνειτίποτα. Πηγαίνει ίσια στους ανοικτούς ουρανούς».

.                                                                                                                                               .

                             ΕΝΑ ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ

Τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ γεγονὸς τὸ διηγήθηκε ὁ ἴδιος ὁ Γέροντας Κύριλλος, πρὶν μερικὰ χρόνια, μπροστὰ ἀπὸ τὴ λάρνακα τοῦ ἄφθαρτου Γέροντα Βησαρίωνος στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἀγάθωνος στὴν Οἴτη.
Παρόντες ἦταν, ἐκτὸς ἀπὸ ἐμένα, τὴν ἀδελφή μου Σοφία, τὸν σύζυγό της Κωνσταντῖνο, καὶ   ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀγάθωνος Γέρων Δαμασκηνός. Ἐπίσης, ὁ συνοδὸς τοῦ Γέροντος Κυρίλλου πατὴρ Γαβριήλ, νῦν Καθηγούμενος τῆς Μονῆς Ὁσίου Δαβίδ, καὶ ὁ ἱερέας τῆς Ὑπάτης Δημήτριος Καραγιάννης.
Λίγο ἐνωρίτερα εἴχαμε τελέσει, ὅλοι μαζί, Θεία Λειτουργία  στὸ μετόχι τοῦ Μεγάλου Μετεώρου στὴν Ὑπάτη καὶ εἴχαμε μαζί μας τὴν τιμία Κάρα τοῦ Ὁσίου Δαβίδ. Τὴν εἶχε φέρει ὁ Γέροντας μὲ τοὺς πατέρες στὴ Λαμία.
Ἐκεῖ, μπροστὰ στὸ ἱερὸ σκήνωμα τοῦ Ὁσίου Βησσαρίωνος, ὁ Γέροντας μας διηγήθηκε τὰ ἀκόλουθα:
Πρὶν λίγα χρόνια, ὄχι μακριὰ ἀπὸ τὸ χρόνο τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ ἄφθaρτου λειψάνου τοῦ  Ὁσίου Βησσαρίωνος, ὁ Γέροντας Κύριλλος εἶχε τὴν ἐπιθυμία καὶ προσῆλθε στὴ Μονὴ Ἀγάθωνος γιὰ νὰ προσκυνήσει τὸ ἱερό λείψανο.
Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη τό σκήνωμα τοῦ  Ὁσίου ἦταν μὲν στὸ ἴδιο σημεῖο (στὸ ἀριστερὸ παρεκκλήσι τοῦ Καθολικοῦ) ἀλλὰ χωρὶς τὴ μεταγενέστερη γυάλινη κάλυψη – προθήκη τοῦ ξύλινου κουτιοῦ, ὅπου άρχικά ἐναποτέθηκε.  Ἔτσι μποροῦσε κάποιος νὰ ἀσπασθεῖ  ἀπευθείας  τὸ σκήνωμα χωρίς την παρεμβολή της γυάλινης προθήκης.

Ὁ Γέροντας Κύριλλος ἤθελε νὰ ἀσπασθεῖ τὸ χέρι τοῦ Ὁσίου ποὺ κρατάει σφικτά τὸ μικρὸ Εὐαγγέλιο, ἤδη ἀπὸ τὸ χρόνο τῆς ταφῆς του.
Πλησίασε, λοιπὸν, μὲ εὐλάβεια πρὸς τὸ ἱερὸ λείψανο καὶ μὲ πίστη εἶπε παρακλητικὰ πρὸς τὸν Ὅσιο: "Ἅγιε Βησσαρίων, δὲν φθάνω νὰ σὲ ἀσπασθῶ (ὁ Γέροντας ἦταν κοντὸς καὶ δυσκίνητος καὶ τὸ σκήνωμα τοποθετημένο ψηλὰ γι’ αὐτόν). Δός μου, σὲ παρακαλῶ,  τὸ χέρι σου νὰ τὸ φιλήσω".
Ὁ Ὅσιος ἄνοιξε τὸ χέρι του, ἄφησε τὸ Εὐαγγέλιο, καὶ ὁ πατὴρ Κύριλλος, ἐντελῶς φυσικότατα, ἔλαβε τὸ χέρι του μὲ τὸ δικό του χέρι. Τὸ σήκωσε στὸ ὕψος τοῦ στόματός του, σὰν νὰ ἦταν ἕνα  σῶμα ζωντανὸ μὲ ἐλαστικότητα, τὸ ἀσπάσθηκε μὲ σεβασμὸ καὶ τὸ ἄφησε στὴν ἀρχική του θέση. Ὁ Ὅσιος ξανάπιασε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἔκτοτε ἐξακολουθεῖ νὰ τὸ κρατάει σφικτά.

Μέγας εἶ Κύριε, καὶ θαυμαστὰ τὰ ἔργα σου καὶ οὐδεὶς λόγος ἐξαρκέσει,πρὸς ὕμνον τῶν θαυμασίων σου.

Ὁ παριστάμενος  στὴ σκηνὴ αὐτὴ πατὴρ Δημήτριος Καραγιάννης, ἐφημέριος Ἁγίου Νικολάου Ὑπάτης, ὡς δόκιμος ὑμνογράφος, δὲν παρέλειψε νὰ ἐξιστορήσει τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ γεγονός, κατὰ τὸ ὁποῖο ὀφθαλμοφανῶς κατελύθησαν οἱ φυσικοὶ νόμοι, στὴν Ἱερὰ  Ἀσματικὴ  Ἀκολουθία ποὺ  πρόσφατα συνέθεσε πρὸς τιμὴν τοῦ Ὁσίου Βησσαρίωνος. Στὸ Μεγάλο Ἑσπερινὸ σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ προσόμοια (πρὸς τό: Χαίροις ἀσκητικῶν) ἀναφέρει τὰ ἑξῆς:

Ὤφθη θαῦμα φρικτὸν διά σοῦ, ὅτε τὴν χεῖρα τῷ αἰτήσαντι ἔδωκας (ἢ ὅτε τὴν χεῖρα τῷ Κυρίλλῳ προσέφερες) τοῦ θείου σκηνώματός σου χαριτοβρύτου, σεπτοῦ, εὐλαβείας χάριν τοῦ ἀσπάσασθαι καὶ νῦν ἐπληρώθησαν τὰ ψαλμῶν θεῖα λόγια τὰ τοῦ Προφήτου, ἃ ἐν Πνεύματι ἔφησεν ὅτι δίκαιοι τοῦ θανάτου οὐ γεύσονται. Ὅθεν τὴν χαριτόβρυτον κυκλοῦντες, μακάριε, λάρνακα πάντες αἰτοῦμεν τῶν πρεσβειῶν σου τάς χάριτας καὶ γὰρ ἡ δικαίου ἐξισχύει μεσιτεία πολλὰ πρὸς Κύριον.

 .                                                                                       .

 ΓΕΡΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ

Ο Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης, ο πνευματικός της ιεράς Μονής Παναγίας της Γαυριώτισσας του Δαδίου, αποτελεί μια αγιασμένη ιερατική μορφή, που κράτησε από τη θέση της διακονίας του αναμμένη τη δάδα της πνευματικής ζωής και φώτισε τα πέρατα του κόσμου.

Ο Ιερομόναχος Αμβρόσιος Λάζαρης γεννήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου 1912 στα Λαζαράτα Λευκάδος και ανήκε σε πολύτεκνη οικογένεια πέντε τέκνων. Το κοσμικό του όνομα ήταν Σπυρίδων. Ο πατέρας του υπηρέτησε για χρόνια στους Βαλκανικούς πολέμους με ξεχωριστό θάρρος και τόλμη. Αργότερα υπηρέτησε ως γραμματοδιδάσκαλος στη Λευκάδα και μαρτυρίες αναφέρουν ότι ήταν πολύ αυστηρός και αυταρχικός. Αντίθετα, σύμφωνα με τις μαρτυρίες η μητέρα του ήταν πολύ ήπιος και ήρεμος άνθρωπος και ο Γέροντας της είχε αδυναμία. Ο Γέροντας Αμβρόσιος έκρυβε, όχι τυχαίως, μέσα στο γιγαντώδες σώμα του μια λεπτή παιδική ψυχή φλεγόμενη από θείο έρωτα.
Οι συνθήκες διαβίωσης ήταν δύσκολες στο χωριό και η πείνα θέριζε όλες τις οικογένειες, με αποτέλεσμα ο Γέροντας στην παιδική του ηλικία να στερηθεί πολλά. Αναγκάστηκε πολύ νωρίς να σταματήσει το σχολείο, προκειμένου να βοηθήσει την οικογένεια, εργαζόμενος ως εργάτης σε κτήματα των συγχωριανών του. Γράμματα δεν έμαθε πολλά, όμως χάρη στη μητέρα του είχε καλή επαφή με τον Χριστό και την Εκκλησία. Από πολύ νωρίς εξέφραζε την πίστη του στον πνευματικό κόσμο, επισκεπτόμενος τους ναούς και απομακρυσμένα εξωκκλήσια.
Οι κουβέντες εύστοχες και συχνά αυστηρές με ύφος έντονο που όμως έκρυβε τις μεγάλες ευαισθησίες και την ασίγαστη λαχτάρα του να μην χάσουν οι άνθρωποι την ψυχή τους. Με πηγαίο χιούμορ και βλέμμα που ακτινογραφούσε. Ένας χαρακτήρας τόσο ιδιαίτερος, με πίστη ακλόνητη και αδιατάραχτη προς τον Χριστό, την Παναγία και τις άγιες πνευματικές οντότητες. Μάλιστα, επειδή είχε ωραίο παράστημα επιλέχθηκε στους ευζώνους στο στρατό. Το βλέμμα του ήταν πάντα καθάριο και αγνό. Την ομορφιά του, τη δύναμη και τα νιάτα του προσέφερε με προθυμία στο Χριστό, καθώς αυτό που τον ενδιέφερε ήταν ο πλούτος της ψυχής και τις πίστης στο Θείο Λόγο.
Αμέσως μετά το στρατό πήγε στο Άγιο Όρος. Με το που έμεινε στο Μοναστήρι έπαψε να έχει επαφές με την οικογένειά του. Εκείνοι τον επισκέπτονταν και εκείνος τους εξεδήλωνε την αγάπη του, όπως για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη και τους βοηθούσε μέσα από τις προσευχές του. Τα υλικά αγαθά και το παρελθόν του τον άφηναν αδιάφορο. Για εκείνον αλλού βρισκόταν ο πλούτος, η κατοικία και η αληθινή ευτυχία.
Βγήκε από το Άγιο Όρος, με προτροπή του αγαπημένου του φίλου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου, πήγε στην Ιερά Μονή της Παναγίας της Γαυριώτισσας στο Δαδί. Στα χρόνια της ιταλογερμανικής Κατοχής, ηγούμενος της Μονής από τον Οκτώβριο του 1940 και για 2,5 χρόνια υπήρξε ο Αρχιμανδρίτης Γερμανός Δημάκος (με το ψευδώνυμο Ανυπόμονος κατά την περίοδο της Αντίστασης), μετέπειτα ηγούμενος της Μονής Αγάθωνος από το 1950 και μετά, με μεγάλο πνευματικό, κοινωνικό και πολιτιστικό έργο. Η ηγουμένη τότε της Μονής, Γερόντισσα Παρθενία, είχε ζητήσει από τον Γέροντα Πορφύριο, που πολύ εκτιμούσε, κάποιον καλό Πνευματικό και εκείνος πρότεινε τον Γέροντα Αμβρόσιο.
Ο τότε Μητροπολίτης Φθιώτιδος Αμβρόσιος τον χειροτόνησε πρώτα ιεροδιάκονο μετονομάζοντας τον Σπυρίδωνα σε Αμβρόσιο και λίγες ημέρες αργότερα εκάρη πρεσβύτερος με τον τίτλο του Αρχιμανδρίτου. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα του έδωσε την ευλογία για «το της πνευματικής αξίας λειτούργημα» (του Πνευματικού). Όμως, επειδή η Μονή Δαδίου ήταν πολύ φτωχή και δύσκολα τα χρόνια πήγε ως εφημέριος σε διάφορους ναούς, ενισχύοντας οικονομικά τη Μονή. Στην Ιερά Μονή Δαδίου ο Γέροντας από το 1954 ήταν ο Πνευματικός και εκεί έζησε, προσευχήθηκε, βοήθησε την Γερόντισσα να ανακατασκευάσει το Μοναστήρι, στήριξε πλήθος ανθρώπων στις ποικίλες δυσκολίες που αντιμετώπιζαν. Φανερώθηκε από τον Θεό στον κόσμο κυρίως τα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής του.
Η περιφρόνηση των υλικών αγαθών, οι αγώνες του κατά της ψυχολέθρου αμαρτίας, η αγάπη του για τους πονεμένους ανθρώπους και η αφοσίωσή του στα Μοναχικά ιδεώδη τον κατέστησαν έσοπτρο του Αγίου Πνεύματος «ακτινοβόλους αστραπάς εισδεχόμενον».
Στο πρόσωπό του συγκεντρώνονται πολλά χαρίσματα και αρετές, που οδήγησαν πλήθος ψυχών απλανώς προς τον Κύριο. Ο χαρακτήρας του συνδύαζε την αδιατάρακτη πίστη του προς τον Χριστό, την Παναγία Μητέρα του και τις Άγιες πνευματικές Οντότητες, τις οποίες έπλασε ο Θεός, αλλά και την αγάπη του προς τους ανθρώπους. Διαρκώς εφάρμοζε τη μετάνοια ως τον μόνο και σίγουρο δρόμο που οδηγεί στον Παράδεισο και αγαλλιάζει τις πονεμένες ψυχές.
Ο Γέροντας είχε αποκτήσει το χάρισμα της νοεράς προσευχής, της ευχής του Ιησού (Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με), η οποία έβγαινε από μέσα του αβίαστα, καρδιακά. Ο ίδιος είχε πει κάποτε ότι είχε ωφεληθεί πολύ από τον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή, καθώς και από τον Σοφρώνιο του Έσσεξ.
Είχε το χάρισμα της θεωρίας, της αγάπης, της σοφίας, το προορατικό και διορατικό χάρισμα, καθώς και το χάρισμα να μιλάς στην ψυχή των ανθρώπων. Οι νουθεσίες του, οι ομιλίες του πάνω σε διάφορα θέματα ήταν πάρα πολλές. Συχνά έλεγε: Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι ο Σωτήρας μας, ο οποίος ήρθε στη Γη για να πιάσει τον άνθρωπο από τα χέρια και να τον ανεβάσει στον ουρανό. Κανένας άλλος τρόπος δεν θα μπορούσε να υπάρξει που να απαλλάξει τον άνθρωπο από την ενοχή και την καταδίκη μετά την πτώση των πρωτοπλάστων. Κι εμείς οι απόγονοι αυτών φέραμε τα ιδιώματα του γήινου ανθρώπου, φέραμε τις αδυναμίες και όλα τα παρεπόμενα που ακολουθούν τον σύγχρονο άνθρωπο στην παρούσα ζωή του».
«Βλέπουμε πόσο υποφέρουν οι άνθρωποι σήμερα, γι' αυτό και με την ταπεινή μας αδυναμία να λέμε πολλές φορές την ημέρα «Δέσποινα Παναγία μας έλα και σώσε μας γιατί χανόμαστε. Έλα, Εσύ είσαι η δύναμη η θεϊκή» και βλέπουμε ότι η Παναγία όταν με την καρδιά μας, με την ψυχή μας, με ειλικρίνεια στην καρδιά και με πίστη σταθερή πούμε και επικαλεστούμε το όνομά Της το Άγιο, τότε η Παναγία μας δε θα μας εγκαταλείψει, μέχρι τέλους θα βρίσκεται εδώ μέσα, σ' αυτόν τον ταλαίπωρο κόσμο της εποχής».
Είναι κατάδηλο ότι ήταν συνδεδεμένος με τον Κύριο του σύμπαντος, ο Οποίος τον χρησιμοποιούσε ως αγγελιαφόρο και ως δίαυλο, προκειμένου να μεταφέρει στους άλλους ανθρώπους το θέλημά Του, το μήνυμά Του, το σχέδιό Του. Επομένως ο πιστός, που είχε ανάγκη από τη βοήθεια του Θεού, μπορούσε να την δέχεται μέσα από αυτόν τον επίγειο Άγγελό Του, όπως και μέσα από άλλους «ασυρματιστές του Θεού», ήτοι τους Γέροντες Παϊσιο, Πορφύριο, Ιάκωβο Τσαλίκη. Αγαπημένος του φίλος ήταν ο Γέροντας Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης.
Ήταν άνθρωπος της προσευχής, της μετανοίας. Για την εξομολόγηση τόνιζε ότι είναι το μυστήριο της φιλανθρωπίας του Θεού και ότι πρέπει να εξομολογούμαστε στον πνευματικό τα πάντα. Έλεγε μάλιστα ότι η ελευθερία που παίρνουμε από το Άγιο Πνεύμα, όταν φανερώνουμε τους λογισμούς μας, είναι τεράστια. Με τον Γέροντα Πορφύριο είχε κοινά τα χαρίσματα της ταπείνωσης, της μετάνοιας και της αγάπης. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι μετά την κοίμηση του Γέροντος Πορφυρίου την 2 Δεκεμβρίου 1991, ο Γέρων Αμβρόσιος κοιμήθηκε λίγα χρόνια αργότερα την ίδια όμως ημερομηνία, την 2 Δεκεμβρίου 2006. Είναι φανερό ότι ο Θεός οικονόμησε να φύγουν την ίδια μέρα.
Όμως και με την Γερόντισσα Παρθενία παρουσίαζε κοινά χαρίσματα, που δεν είναι άλλα από το γνήσιο Ορθόδοξο φρόνημα, την καλοσύνη, την ειρήνη και την προσευχή.
Η ενοίκηση του Παναγίου Πνεύματος στην ύπαρξή του τον κατέστησε οντότητα πολλών προσωπικών θαυμάτων και δέκτη θείων φωτοφανειών. Αυτή η ακτινοβολία που εξέπεμπε είλκυσε ως μαγνήτης πολλούς ανθρώπους κοντά του. Επί πολλές δεκαετίες η αγιασμένη Μάνδρα της Παναγίας στις πλαγιές του Παρνασσού είχε καταστεί ζωοδόχος πηγή για τους «πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην».
Ήταν τόσο αγαπητός που τον επισκέπτονταν καθημερινά πλήθη ανθρώπων, κοσμικών και λαϊκών. Χαρακτηριστική ήταν η αγάπη, η τιμή και η ευλάβεια που έδειχνε προς τους Αγίους. Γι' αυτό και εδέχθη πολλών Αγίων την επίσκεψη: οι Άγιοι Ανάργυροι, ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο Άγιος Αμβρόσιος των Μεδιολάνων, ο Άγιος Χαρίτων, ο Όσιος Λουκάς, ο Άγιος Ανδρέας, ο Άγιος Γεράσιμος, ο Άγιος Τίτος, ο Άγιος Παντελεήμων, ο Άγιος Νεκτάριος, κ.ά.
Ολοκληρώνοντας την πολύ σύντομη αναφορά μας για τον θεοφώτιστο πνευματικό πατέρα, Γέροντα Αμβρόσιο, σκόπιμη κρίνεται η παράθεση μιας νουθεσίας, που συμπυκνώνει στο περιεχόμενό της το πηγαίο πνευματικό φρόνημα του Γέροντος. «Πρέπει ν' αποφασίσουμε να βάζουμε το θέλημά μας στο Θέλημα του Θεού. Αυτό είναι μεγάλη υπόθεση, γιατί τότε ελευθερώνεσαι. Αν βάλεις το θέλημά σου στο Θέλημα του Θεού, ο κόσμος να χαλάσει θα είσαι ειρηνικός και ατάραχος. Γιατί καμιά δυσκολία, κανένα πρόβλημα ή καμιά ευτυχία δεν είναι δική μας. Του Θεού είναι. Ο διαχειριστής της ζωής και του θανάτου είναι Άλλος, όχι εμείς. Και ο Γέροντας Αμβρόσιος αυτό μας δίδαξε με τη ζωή του».

 .                                                                                       .

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ....

ΛΟΓΙΑ ΓΕΡΟΝΤΟΣ

(Μεταφορτώθηκε από http://oimos-athina.blogspot.gr)

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΩΤΗ

Μέσα σε, αυτή την μεγάλη κρίση και αναμπουμπούλα που επικρατεί ακούγονται συνεχώς ή διαβάζετε στο internet για προφητικά λόγια του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, ή του γέροντος Παϊσίου. Αυτά μιλάνε για Ελλάδα ελεύθερη, δυνατή, χριστιανική, αλλά μετά από μια δύσκολη περίοδο. Μεγάλοι άνδρες, με παρρησία ενώπιον του Θεού.

- Αλλά ας σκεφτούμε την Ελλαδίτσας μας, τα τελευταία χρόνια, (μη πηγαίνουμε πολύ πίσω). Περάσαμε πολέμους, κατοχή, πείνα. Τώρα να αναλογιστούμε γιατί τα περάσαμε όλα αυτά ; Για τις αμαρτίες μας. Οι άνθρωποι ζητούν μια ζωή όχι όπως ο Χριστός μας παρέδωσε αλλά μια ζωή εύκολη, τρυφηλή. Θέλουν ανέσεις, πολλά χρήματα, λίγη δουλειά, θέλουν να διασκεδάσουν, να χαρούν την ζωή τους

.
Κάνουν το παν γι αυτή τη ζωή, και νομίζουν ότι με την ανθρώπινη καταξίωση είναι σωστοί και ότι επιτέλεσαν το έργο τους εδώ πάνω στη γη. Και όταν λέω κάνουν το παν το εννοώ. Πατάνε στο πτώμα του διπλανού τους για να ικανοποιήσουν το θέλημά τους. Μη νομίζεις ότι τα λόγια αυτά είναι υπερβολικά γιατί θα σου μιλήσω για τη ζωή του ανθρώπου από τη γέννησή του μέχρι το θάνατό του.

Έρχεται η στιγμή να γεννήσει η μητέρα το παιδί της και όπως είναι φυσικό θέλει την καλύτερη περίθαλψη στο νοσοκομείο που θα βρεθεί. Πόσες περιπτώσεις γονιών που χρηματίσανε την νοσοκόμα, τον γιατρό, ή όποιον άλλον χρειαστεί για ένα καλύτερο δωμάτιο με θέα, χωρίς άλλους ασθενείς μέσα. Εάν θέλεις δωμάτιο μονόκλινο να πας σε μια ιδιωτική κλινική. Αλλά εμείς προτιμούμε χωρίς το κατάλληλο αντίτιμο να γευτούμε βασιλικά, αξιώματα. Μετά το παιδί αυτό μεγαλώνει και πηγαίνοντας στο, σχολείο, οι αδίστακτοι γονείς συνεχίζουμε το ίδιο τροπάριο. Εξαγοράζουμε καταστάσεις, ή απειλούμε ή εκβιάζουμε για ένα σωρό πράγματα που νομίζουμε ότι είναι σωστά. Από βαθμολογίες σχολικές, μέχρι και γιατί το σχολικό σταματάει 20 μέτρα πιο πέρα και όχι μπροστά στην πόρτα του σπιτιού μας. Το παιδί τα βλέπει όλα αυτά και αισθάνεται ότι έτσι πρέπει να κάνει. Νομίζει ότι έτσι είναι η σωστή ζωή. Μεγαλώνοντας αρχίζουν οι παρέες με το άλλο φύλο. Χωρίς δισταγμό ενδίδει στην σαρκική πράξη, πολλές φορές και με την παρότρυνση των γονιών. Λένε να μην μείνει το παιδί μαμούχαλο, να ξεπεταχτεί στη κοινωνία, να γνωρίσει καταστάσεις. Κανείς δεν σκέφτεται ότι εκτός του ότι αυτό το πράγμα είναι αμαρτία, καταστρέφει τον άνθρωπο. Γιατί αν το παιδί από μικρή ηλικία γνωρίσει τα πάντα αργότερα η ζωή του θα είναι άδεια, γιατί δεν θα έχει άλλα πράγματα να γνωρίσει. Μη τα νομίζεις παράλογα αυτά που σου λέω. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που σήμερα η νεολαία μας στρέφεται και στα ναρκωτικά. Είναι άδεια η ζωή του. Δεν έχει βάσεις. Δεν έχει ιστορική θεολογούμενη παιδεία. Δεν ξέρει ποιός είναι ο σκοπός της ζωής του. Μετά είναι και η τηλεόραση. Πω πω τι είναι αυτό το πράγμα ; Πλύση εγκεφάλου. Ό,τι μπορείς να σκεφτείς ή μάλλον ό,τι δεν μπορείς να σκεφτείς το βρίσκεις στην τηλεόραση. Όποια διαστροφή και ανωμαλία υπάρχει από αυτό το κουτί πηγάζει. Οι ελεύθερες σχέσεις, οι σκοτωμοί, το κλέψιμο, η μοιχεία, η ομοφυλοφιλία. Αυτό το κουτί θέλει να μας πείσει ότι όλα είναι σωστά και φυσιολογικά πράγματα. Ότι δεν είναι παράνομα. Παλιά η μοιχεία ήταν παράνομη, τώρα που η αμαρτία αυτή έγινε πολλή την νομιμοποίησαν οι άνθρωποι. Παλιά αν πιάνανε κάποιον για μοιχεία εκτός από την τιμωρία του νομοθέτη είχε και το όνειδος του κόσμου. Τώρα που όλοι σκέφτονται ή και που κάνουν πράξη την μοιχεία την κάναμε νόμιμη, αφού πλέον όλοι μετέχουνε της αυτής αμαρτίας. Να το ξέρεις αυτό και να το θυμάσαι. ΟΤΑΝ Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΛΛΗ ΤΟΤΕ ΤΗΝ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ. Και το κάνουμε αυτό για να μην μας τρώει πλέον η συνείδηση ότι κάνουμε κάτι κακό. Το ίδιο ήδη γίνεται και με την ομοφυλοφιλία. Θα θελήσουν να την νομιμοποιήσουν σε όλους τους τομείς και ακόμη περισσότερο από τα δικαιώματα του απλού ανθρώπου. Θα αποκαλείς τον άλλον ομοφυλόφιλο και θα έχει το δικαίωμα να σε βάλει στην φυλακή. Ο δικαστής θα τον δικαιώνει γιατί θα είναι και αυτός της ιδίας πάστας.

Και για να επανέλθω σε αυτό που ξεκίνησα. Και συνεχίζεται έτσι που λες η ζωή του ανθρώπου μεγαλώνοντας. Στον στρατό θα βάλει τον μεγάλο αξιωματικό που έχει γνωστό για να μην πάει στα σύνορα. Αργότερα ο κατάλληλος βουλευτής θα τον τακτοποιήσει όπου μπορεί καλύτερα. Να μη μιλήσω για κλοπές, από τον συνδετήρα του γραφείου μέχρι το σκάρτο προϊόν, μέχρι και τον φόρο από τον ιδρώτα του λαού. Γενικώς μέχρι να πεθάνουμε έχουμε μάθει να πατάμε επί πτωμάτων για την καλύτερη θέση. Ακόμη και πεθαμένοι μερικές φορές οι συγγενείς μας, αγωνίζονται για μια καλύτερη θέση στο κοιμητήριο. Να έχει θέα λέει. Γελοιότητες. Γυμνός και κατηγορούμενος είναι άμοιρε ο νεκρός συγγενής σου μπροστά στην κρίση του Θεού και εσύ σκέφτεσαι και πράττεις παράλογα. Όλο αυτό το κάνουν για να πείσουν τους εαυτούς τους ότι μέχρι εκεί είναι, και οτι η απολαβή του από τη ζωή θα είναι τι ; μια καλή θέα από το κοιμητήριο ;

Και μεν ο ένας έχει κοινωνική θέση, χρήματα και δύναμη κα πορεύεται έτσι στον βίο του, αλλά υπάρχουν και οι άλλοι χωρίς όλες αυτές τις δυνατότητες. Αυτοί δεν κάνουν τέτοια πράγματα, όχι γιατί δεν θέλουν, αλλά γιατί δεν μπορούν να τα κάνουν. Αν μπορούσαν να είσαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι θα έπεφταν στην ίδια αθλιότητα. Η πλύση εγκεφάλου έχει γίνει σε όλους, ή σχεδόν σε όλους.

Δηλαδή ένα κράτος ολόκληρο βρίσκεται ,,,,, στα πρόθυρα του γκρεμού. Και ξέρεις τι συμβαίνει μετά ; πέφτει.

Κοίτα την ιστορία από πολύ παλιά. Αυτοκρατορίες τεράστιες. Βαβυλωνία, Ισραηλίτες, Ρωμαίοι, Έλληνες, Βυζάντιο, όλοι αυτοί τιμωρήθηκαν γιατί είχαν ξεχάσει τον Θεό. Όλες αυτές οι αυτοκρατορίες εξαφανίστηκαν γιατί είχαν πέσει πρώτα μέσα στην ψυχή τους. Οι εσωτερικές τους άμυνες ήταν ανύπαρκτες. Όπως ακριβώς είναι και οι δικές μας αυτή τη στιγμή.

Να ξέρεις ότι αν δεν μετανοήσουμε θα πάθουμε τα ίδια.

Και εγώ όπως και εσύ πιστεύω ότι θα βοηθήσει ο Θεός την Ελλάδα μας αλλά να ξέρεις ότι θα γίνει εκαθάριση. Το ακούς αυτό !! ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΕΚΑΘΑΡΙΣΗ Θα ξεχωρίσει το στάρι από την ήρα.

Σκέψου, αν κάποιος έχει μάθει να ζει τη ζωή που προανέφερα και πάρει αυτή τη στιγμή το δώρο από τον Θεό της δυνατής Ελλάδος χωρίς κινδύνους και απειλές, τι θα σκεφτεί ; θα πει "Ο Θεός μας αγαπάει και μας έσωσε, επομένως για να μας αγαπάει ο Θεός είμαστε σωστοί. Ας συνεχίσουμε λοιπόν την ζωή όπως την ζούσαμε, ευάρεστη φαίνεται να είναι στον Θεό". Και έτσι θα συνεχίζουμε να ζούμε αμαρτωλά και μάλιστα αυτή την φορά έχοντας και την επιβεβαίωση του Θεού.

Αν δεν μετανοήσουμε να το ξέρεις θα δούμε πράγματα φοβερά. Ελπίζω έστω και την τελευταία στιγμή να ανοίξουν τα πνευματικά μας μάτια και να μετανοήσουμε. Να το ξέρεις έρχονται μέρες τόσο δύσκολες και πονηρές που η γη δεν ξανάδε ποτέ στην ιστορία της. Αλλά μέσα σε αυτό το σκοτάδι πρέπει να μετανοήσουμε. Αν δε το κάνουμε θα μας πάρει το ρεύμα του ποταμού μαζί με τους άλλους.

- Οι πολιτικοί είναι όργανα των σκοτεινών δυνάμεων. Των σιωνιστών. Αυτοί κάνουν την δουλειά τους, αυτό τους βάλανε να κάνουν και είναι σωστοί σε αυτό που πρέπει να επιτελέσουν. Αγωνίζονται με όλες τους τις δυνάμεις να επιφέρουν το κακό. Προσπαθούν να οδηγήσουν την ιστορία με τρόπο ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την έλευση του αντίχριστου. Είπε ο Κύριος μας, "ότι οι υιοί του αιώνος τούτου φρονιμότεροι υπέρ τους υιούς του φωτός". Αυτοί ξέρουν τι κάνουν και το κάνουν συνειδητά, εμείς που θέλουμε να γίνουμε υιοί της βασιλείας του Θεού είμαστε ράθυμοι. Νομίζεις ότι οι πολιτικοί αυτοί μονοί τους ήρθαν ; Οχι, εμείς τους φέραμε. Αν η ζωή μας ήταν σωστή, αν τα πνευματικά μας μάτια ήταν ανοιχτά θα μπορούσαμε από την αρχή να διακρίναμε τι ποιότητα έχει ο κάθε ένας. Και θα κρατούσαμε ανάλογα. Τώρα προσπαθούμε να τους διώξουμε από τη βουλή, αλλά δεν μπορούμε. Είμαστε δειλοί, δεν έχουμε το σθένος να αντιταχθούμε στο κακό. Αυτό που επικρατεί στις ψυχές μας είναι να μην χαλάσουμε τον όμορφο (μόνο όμορφος δεν είναι) κόσμο που έχουμε πλάσει. Σκέφτεται ο κάθε ένας, εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα ; Ας το βγάλει ο άλλος. Ε ... έχω την δουλίτσα μου, την οικογένειά μου, την βόλεψή μου, τι τα θέλεις αδελφέ και τα σκαλίζεις ; Αυτό λέγεται δειλία και είναι μεγάλη αμαρτία στα μάτια του Θεού. Είχε πει κάποτε ο Βενιαμίν Φραγκλίνος ότι "Όσοι θυσιάζουν στοιχειώδεις ελευθερίες για λίγη ασφάλεια, δεν αξίζουν ούτε την ελευθερία ούτε την ασφάλεια".

Και μια και αναφέρθηκε η λέξη ασφάλεια. Ξέρεις ότι οι άνθρωποι νοιώθουν ανασφάλεια επειδή ακριβώς είναι ασφαλισμένοι ; Την σήμερον ημέρα οι ακριβοπληρωμένες ασφάλειες δεν μπορούν να σου προσφέρουν την δωρεάν ασφάλεια που προσφέρει ο Ιησούς Χριστός.

- Καλό είναι για μας τους Χριστιανούς να ασχολούμαστε με τον Χριστό και όχι με τον αντίχριστο. Μέσα στην αποκάλυψη λέει "και αποκαλυφθήσεται ο υιός της ανομίας". Αποκαλυφθήσεται λέει. Όπως κάνουμε τα εγκαίνια ενός αγάλματος, ο κόσμος δεν το έχει δει το άγαλμα, δεν ξέρει την μορφή του και τότε ξαφνικά φεύγει το πανί που σκεπάζει το άγαλμα και αποκαλύπτεται. Έτσι και ο αντίχριστος, ο κόσμος δεν θα ξέρει ποιός θα είναι, θα αποκαλυφθεί. Αλλά ο Θεός δεν θα αφήσει το πλάσμα του στην μανία αυτού του τέρατος. Μας δίνει στοιχεία για να τον αναγνωρίσουμε. Το πιό τρανταχτό σημείο είναι το 666. Εδώ είναι που κατατροπώνονται όσοι θεωρούν τα λόγια των γραφών άκυρα ή υπερβολικά. 2000 χρόνια πριν γράφτηκε η προφητεία απο τον άγιο Ιωάννη και τώρα βγαίνουν όλα. Από τον ψηφισμό των γραμμάτων θα μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε την ταυτότητά του. Άλλωστε εκείνη την εποχή θα εμφανιστούν και οι προφήτες Ηλίας και Ενώχ. Αυτοί θα υποδείξουν στον κόσμο το τι πραγματικά είναι. Θα είναι οι πιο δύσκολες εποχές που θα έρθουν ποτέ στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους. Μην ασχολούμαστε λοιπόν με τον αντίχριστο αλλά με τον Χριστό. Αν πιστεύουμε θα αποκτήσουμε και την γνώση την στιγμή που πρέπει. Το να ξέρουμε από τώρα πότε θα έρθει ή πως τον λένε είναι εκ του πονηρού και δεν οφελεί σε τίποτε την ψυχή μας.

Όλα αυτά που λέγονται τώρα ίσως ακούγονται δυσάρεστα και σκληρά αλλά αυτή είναι η αλήθεια.

Στον κόσμο αν πεις δυσάρεστα πράγματα ή αν τον ελέγξεις δεν αρέσει. Σε κατατάσσει στους κακούς. Δες στην παλιά διαθήκη πόσους προφήτες σκοτώσανε οι ισραηλίτες. Ακόμη και τον Θεό τους σκοτώσανε επί του σταυρού, επειδή αυτά που τους έλεγε δεν χαιδεύανε τα αυτιά τους. Πες στον κόσμο για ελευθερία χωρίς αγώνες, για αυτές τις προφητείες περί ξανθού γένους και κόκκινης μηλιάς χωρίς να βάλεις μέσα την λέξη μετάνοια και όλοι θα σε αγαπήσουν. Μόλις βάλεις αυτή τη λέξη όλοι θα αποστρέψουν το πρόσωπό τους. Δεν έχουμε συνηθίσει τον έλεγχο γιατί δεν έχουμε ταπείνωση. Λέει στην παλιά διαθήκη "μη έλεγχε κακούς ίνα μη μισησωσει σε, έλεγχε σοφό και αγαπήσει σε".

Για τον κάθε έναν μας το τέλος του κόσμου τούτου έρχεται με την κοίμισή του. Εκεί μόνοι μας απέναντι στον Θεό θα δώσουμε λόγο για τα αμαρτήματά μας, για τις καλές μας πράξεις. Υπάρχει μια ζυγαριά, και από την μία μπαίνουν οι αμαρτίες και από την άλλη όλα τα καλά που έχουμε κάνει, οι αγώνες που έχουμε δώσει για την σωτηρία μας, η πίστη μας. Αλλά όσο και να προσπαθήσουμε δεν είναι πότε δυνατόν να καταφέρουμε να γείρουμε την ζυγαριά προς το μέρος που θέλουμε με τις δικές μας δυνάμεις. Πρέπει να κρατάμε στο χέρι μας ακόμη μία αρετή. Την ταπείνωση. Αυτή θα την δώσουμε στον Θεό μας και θα τον παρακαλέσουμε να την βαρύνει τόσο ώστε να γείρει η ζυγαριά πρός την σωτηρία.

Μετάνοια αδελφέ μου, μετάνοια... Μόνο έτσι θα κερδίσουμε την Βασιλεία του Θεού, μόνο έτσι θα λυπηθεί ο Θεός την πατρίδα μας και θα μας ελεήσει.

.                                                                                                                                               .

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝ

(μεταφ. trelogiannis)

“Ο Χριστός είναι νέα ζωή.

Πως το λέω; Ο Χριστός είναι το παν.

 Είναι η χαρά, είναι η ζωή, είναι το φως, το φως το αληθινόν, που κάνει τον άνθρωπο να χαίρεται, να πετάει, να βλέπει όλα, να βλέπει όλους, να πονάει για όλους, να θέλει όλους μαζί του, όλους κοντά στο Χριστό

.Όταν εμείς βρίσκουμε κάποιονε θησαυρό ή ό, τι άλλο, δεν θέλομε να το λέμε πουθενά.

Ο Χριστιανός όμως, όταν βρει το Χριστό, όταν γνωρίσει το Χριστό, όταν ο Χριστός εγκύψει μέσα στην ψυχούλα του και τον αισθανθεί, θέλει να φωνάζει και να το λέει παντού, θέλει να λέει για το Χριστό, τι είναι ο Χριστός.

Αγαπήσατε τον Χριστόν και μηδέν προτιμήστε της αγάπης Αυτού.

Ο Χριστός είναι το παν, είναι η πηγή της ζωής, είναι το άκρον των εφετών, είναι το παν.

 Όλα στο Χριστό υπάρχουν τα ωραία.

Και μακράν του Χριστού η θλίψις, η μελαγχολία, τα νεύρα, η στενοχώρια, οι αναμνήσεις των τραυμάτων της ζωής, των πιέσεων, των αγωνιωδών, έτσι, ωρών.

Όλα, ζούμε εκείνα εκεί της ζωής μας. Και πάμε εδώ και πάμε εκεί, και τίποτα, και πουθενά δεν στεκόμαστε.

 Όπου βρούμε το Χριστό, ας είναι μια σπηλιά, καθόμαστε εκεί και φοβούμαστε να φύγουμε, να μη χάσουμε το Χριστό.

Διαβάστε να ιδήτε.

Ασκηταί, που εγνώρισαν το Χριστό, δεν ήθελαν να φύγουν από τη σπηλιά, ούτε έβγαιναν έξω να κάνουνε πιο πέρα ∙ θέλαν να είναι εκεί που αισθανόντουσαν το Χριστό μαζί τους.

Ο Χριστός είναι το παν.”

π. Πορφυρίος

.                                                                                                                                                           .

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

(μεταφ. trelogiannis)

 

Όλοι όσοι ακολουθούν τον Ιησού κάνουν έναν πνευματικό αγώνα.

Έναν αγώνα που μας λέει ο Άγιος Σιλουανός οι άγιοι τον διδάχτηκαν στην μακρόχρονη πείρα τους από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Ο αγώνας αυτός γίνεται κάθε ημέρα και ώρα.
Αν μάλωσες, κατέκρινες ή στεναχώρησες αδερφό, έχασες την ειρήνη σου.

Αν δέχτηκες λογισμό κενοδοξίας ή περιφρόνησες τον αδερφό, έχασες τη χάρη.

Αν σε πρόσβαλε σαρκικός λογισμός και δεν τον έδιωξες αμέσως, θα ψυγεί στην καρδιά σου η αγάπη για τον Θεό και δεν θα έχεις παρρησία στην προσευχή.

Αν αγαπάς την εξουσία ή τα χρήματα, δεν θα γνωρίσεις ποτέ την αγάπη του θεού.

Αν έκανες το δικό σου θέλημα, ηττήθηκες από τον εχθρό και ακηδία θα καταλάβει την ψυχή σου.

Αν μίσησες τον αδερφό, αυτό σημαίνει ότι εξέπεσες από τον Θεό και σε κυρίευσε πονηρό πνεύμα.


.                                                                                                                                                          .

ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ

(μεταφ. trelogiannis)

Λίγες ώρες μετά τον ενταφιασμό του Γέροντος Ιωσήφ δημοσιεύσατε στην ιστοσελίδα σας ένα άρθρο με τον τίτλο «Η κηδεία του μακαρίου Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού – Χαμόγελο από την αιωνιότητα» περιγράφοντας με λίγα λόγια το γεγονός βοηθούμενος και από λίγες φωτογραφίες. Η φωτογραφία του κεκοιμημένου, χαμογελαστός όχι μόνο με τα χείλη αλλά με όλη την έκφραση του προσώπου του, έκανε μεγάλη εντύπωση στον κόσμο και το βλέπουμε από τα άρθρα και σχόλια σε πολλές ιστοσελίδες. Και όντως συναντά κανείς νεκρούς με φωτεινό πρόσωπο, με ειρηνική έκφραση, με βαθειά ανάπαυση, αλλά πού το χαμόγελο; Αφ’ ενός όλοι οι πνευματικοί Πατέρες  λένε ότι η ώρα του θανάτου είναι φοβερή για τον άνθρωπο, αφ’ ετέρου διαβάζουμε στα Γεροντικά ότι και οι πιο προχωρημένοι στην πνευματική ζωή, από ταπείνωση, δεν ξεθάρρευαν πριν περάσουν στην άλλη ζωή όπου δεν υπάρχει πια κίνδυνος. Επί πλέον ο Γέροντας Ιωσήφ ήταν καρδιοπαθής και πολύ ταλαιπωρημένος από την αρρώστια. Πώς λοιπόν κοιμήθηκε χαμογελώντας;
Η απάντηση είναι: ΟΧΙ, δεν κοιμήθηκε χαμογελώντας, αλλά ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΕ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ.
Μετά συζήτηση με μερικούς πατέρες της Μονής, σας μεταφέρουμε την διήγηση του γεγονότος.
Οι δύο μοναχοί που ήταν μαζί του μέχρι την τελευταία στιγμή έτρεξαν να ειδοποιήσουν τον Γέροντα Εφραίμ και τους υπόλοιπους πατέρες και δεν πρόσεξαν τον κεκοιμημένο, ο οποίος έμεινε μάλιστα με το στόμα μισάνοιχτο.



Ήρθαν λοιπόν να τον ετοιμάσουν σύμφωνα με το μοναχικό τυπικό. Ο Γέροντας Εφραίμ έδωσε εντολή να του αφήσουν το πρόσωπο ακάλυπτο. Οι πατέρες προσπάθησαν να του κλείσουν το στόμα, αλλά ήταν αργά, το στόμα παρέμενε ανοιχτό. Έδεσαν μάλιστα μία γάζα γύρο να του κρατήσει το στόμα κλειστό, αλλά μετά που το έβγαλαν το στόμα άνοιξε πάλι. Είχαν περάσει περίπου 45 λεπτά από την κοίμησή του.
- Γέροντα, θα φαίνεται άσχημο έτσι με το στόμα, τί να κάνουμε;
- Όπως είναι, μην του καλύψετε το πρόσωπο!


Τον έραψαν στον μοναχικό μανδύα όπως συνήθως. Όλη η διαδικασία να τοποθετηθεί στον μανδύα και να ραφεί διάρκεσε άλλα περίπου 45 λεπτά. Στην συνέχεια έκοψαν το ύφασμα γύρω από το πρόσωπό του, κατά την εντολή, και βρήκαν τον Γέροντα όπως τον βλέπουν πλέον όλοι, χαμογελαστός. Τους άκουσε και τους έκανε και αυτό το μικρό χατήρι, για να μην τους λυπήσει; Ή ήθελε να μας δώσει μια ιδέα για αυτό που είδε;

Το χαμόγελο του Γέροντος Ιωσήφ είναι το πρώτο υπερφυσικό γεγονός μετά την κοίμησή του και έγινε μεγάλη παρηγοριά για όλους.

Μνήμη κοιμήσεως 4 σύγχρονων Ἁγίων Γερόντων εἶναι ἡ  

2η Δεκεμβρίου! 

μεταφ. orthodoxia-ellinismos

Μία μεγάλη ἡμέρα γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία μας εἶναι ἡ 2η Δεκεμβρίου. Κατὰ συγκυρία εὐτυχῆ, ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴν ἡμέρα κοίμησης 4 σύγχρονων Ὀσιακῶν μορφῶν. Ἂς δοῦμε ἐν συντομία τὰ κεντρικότερα σημεῖα τῆς ἁγίας βιοτῆς των:

1. Γέρων Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Ὁ Γέροντας Πορφύριος γεννήθηκε τὸ 1906 στὸν Ἅγιο Ἰωάννη Καρυστίας Εὐβοίας. Τὸ κοσμικό του ὄνομα ἦταν Εὐάγγελος. Στὸ σχολεῖο φοίτησε μόνον δύο χρόνια. Ἡ ἀσθένεια τοῦ δασκάλου καὶ ἡ φτώχεια τῆς οἰκογένειάς του τὸν ἔσπρωξαν νὰ ἐργασθεῖ βόσκοντας τὰ λίγα ζῶα της. Λίγο ἀργότερα, περίπου ἐννέα χρονῶν παιδάκι, ἐργάστηκε στὸ ἀνθρακωρυχεῖο τῆς περιοχῆς καὶ μετὰ στὸ παντοπωλεῖο ἑνὸς γνωστοῦ της οἰκογένειας, στὸν Πειραιά. Ὁ πατέρας τοῦ εἶχε πάει νὰ δουλέψει στὴ διώρυγα τοῦ Παναμά, γιὰ νὰ συντηρήσει τὴν οἰκογένειά του.

Ὅταν ἦταν 8 ἐτῶν, βρῆκε ἕνα φυλλάδιο μὲ τὸ βίο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Καλυβίτη, τὸ ὁποῖο διάβαζε συλλαβιστά. Ὁ βίος τοῦ ἁγίου συγκίνησε τὸ μικρὸ βοσκὸ καὶ θέλησε νὰ τὸν μιμηθεῖ. Ἔτσι, γύρω στὰ δώδεκα χρόνια του, ξεκίνησε μόνος του κρυφὰ γιὰ τὸ Ἅγιο Ὅρος καὶ στὸ πλοῖο συνάντησε τὸν μετέπειτα...

Γέροντά του, ἱερομόναχο Παντελεήμονα, τὸν πνευματικό, ποὺ ἀσκήτευε στὴν καλύβη τοῦ Ἁγίου Γεωργίου στὴ Σκήτη Καυσοκαλυβίων τοῦ Ἁγίου Ὅρους.

Σ΄ αὐτὸν τὸν Γέροντα καὶ τὸν αὐτάδελφό του μοναχὸ Ἰωαννίκιο, ὁ νεαρὸς δόκιμος ἔκανε χαρούμενη καὶ ἄκρα ὑπακοὴ καὶ ἔτσι σὲ λίγα χρόνια ἀξιώθηκε νὰ καρεῖ μοναχός. Λόγω τῆς θερμῆς πίστης του, τῆς ὑπακοῆς καὶ τῆς ἄσκησής του, τὸν ἐπισκέφθηκε ἡ θεία Χάρη καὶ ἀπέκτησε σὲ νεαρὴ ἡλικία τὸ χάρισμα τῆς διοράσεως.

Στὸ Ἅγιον Ὅρος ἀσθένησε ἀπὸ πλευρίτιδα γύρω στὰ 18 τοῦ χρόνια καὶ οἱ γέροντές του τὸν ἔστειλαν σὲ μοναστήρι στὴν Εὔβοια γιὰ θεραπεία. Ἐκεῖ τὸν γνώρισε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σινὰ Πορφύριος καὶ ἀφοῦ διαπίστωσε τὴν πνευματική του προκοπή, τὸν χειροτόνησε ἱερέα σὲ ἡλικία 20 ἐτῶν. Μετὰ ἀπὸ ἕνα μικρὸ διάστημα ὁ Μητροπολίτης τῆς περιοχῆς τὸν κατέστησε πνευματικὸ καὶ ἔτσι ἔθεσε στὴν ὑπηρεσία τῶν πιστῶν τὸ χάρισμα τῆς διοράσεως. Μὲ τὸ χάρισμα αὐτό, ὁ νεαρὸς ἱερομόναχος καὶ πνευματικὸς Πορφύριος βοηθοῦσε τοὺς ἀνθρώπους νὰ γλιτώσουν ἀπὸ διάφορες πλεκτάνες τοῦ πονηροῦ, νὰ καταλάβουν τί γίνεται στὴν ψυχή τους καὶ νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴ σωτηρία τους.

Τὸ 1940 διορίστηκε ἐφημέριος στὴν Πολυκλινικὴ Ἀθηνῶν, στὴν ὁδὸ Σωκράτους, κοντὰ στὴν πλατεία Ὁμονοίας. Σ΄ αὐτὴ τὴ θέση παρέμεινε συνολικὰ 33 χρόνια, ἐξομολογώντας τοὺς ἀσθενεῖς καὶ ἄλλους, προσευχόμενος, συμβουλεύοντας καὶ συχνὰ θεραπεύοντας μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ ἀσθενεῖς ποὺ ζητοῦσαν τὴ βοήθειά του.

Τὸ 1950 νοικίασε τὸ ἐγκαταλελειμμένο μοναστηράκι τοῦ Ἁγίου Νικολάου Καλλισίων στὴν Πεντέλη καὶ μέχρι τὸ 1978 καλλιεργοῦσε τὴν περιοχή του. Τὸ 1979 ἐγκατεστάθηκε στὸ Μήλεσι Ἀττικῆς, κοντὰ στὸν Ὠρωπό, ὅπου ἄρχισε, ἀφοῦ ἔλαβε τὶς νόμιμες ἄδειες, νὰ κτίζει τὸ Ἡσυχαστήριο τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος. Σ΄ αὐτὸ δεχόταν ἐπισκέπτες κάθε κατηγορίας καὶ τηλεφωνήματα ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη τοῦ κόσμου, γιὰ διάφορα προβλήματα καὶ συμβούλευε, εὐχόταν, ἐξομολογοῦσε καὶ θεράπευε τὶς ψυχὲς καὶ πολλὲς φορὲς καὶ τὰ σώματα τῶν ἀνθρώπων.

Τὸν Ἰούνιο τοῦ 1991, προαισθανόμενος τὸ τέλος του, καὶ μὴ θέλοντας νὰ κηδευθεῖ μὲ τιμές, ἀναχώρησε γιὰ τὸ καλύβι τοῦ Ἁγίου Γεωργίου στὰ Καυσοκαλύβια τοῦ Ἁγίου Ὅρους, ὅπου εἶχε καρεῖ μοναχὸς πρὶν ἀπὸ περίπου 70 χρόνια καὶ στὶς 2 Δεκεμβρίου παρέδωσε τὸ πνεῦμα στὸν Κύριο.

Οἱ διδαχὲς τοῦ παραμένουν πολύτιμες παρακαταθῆκες γιὰ τὸν ταλαιπωρημένο ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς μας. Μὲ τὴ βαθιὰ ἀγάπη καὶ τὴ διάκριση ποὺ τὸν χαρακτήριζε, τὰ λόγια του ἀποτελοῦν ἀληθινὲς σανίδες παρηγοριᾶς στὶς μέρες μας. Ἡ διεισδυτική του ματιὰ καὶ ἡ μεγάλη του φιλανθρωπία προσφέρουν ξεχωριστὲς διαστάσεις στὴ σύγχρονη Ποιμαντική.

2. Γέρων Ἀμβρόσιος, πνευματικὸς μονῆς Δαδίου

Γεννήθηκε στὸ χωριὸ Λαζαράτα τῆς Λευκάδος τὸ 1914. Τὸ κοσμικό του ὄνομα ἦταν Σπυρίδων Λάζαρης. Ὁ πατέρας τοῦ ἦταν δάσκαλος καὶ ἡ οἰκογένειά του πολύτεκνη. Ἀπὸ μικρὸς ὁ ἴδιος χαρακτηριζόταν γιὰ τὴν ἠρεμία τοῦ χαρακτήρα του καὶ τὴν ἀγάπη του πρὸς τὴν Ἐκκλησία. Δὲν μπόρεσε νὰ μορφωθεῖ γιατί ὁ πατέρας τοῦ ἔλειπε στὸν πόλεμο καὶ ὁ ἴδιος βοηθοῦσε τὴ μητέρα του στὶς ἀγροτικὲς δουλειὲς τοῦ σπιτιοῦ.

Ὅταν ἐκπλήρωσε τὴ στρατιωτική του θητεία, θέλησε νὰ πάει στὸ Ἅγιο Ὅρος, ἀλλὰ δὲν ἤξερε τὸν τρόπο. Μὲ τὴν καθοδήγηση, ὅμως, ἑνὸς νέου ἔφτασε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Κουτλουμουσίου. Ἐκεῖ ὁ συνοδὸς τοῦ τοῦ εἶπε: “Ἐδῶ, θὰ μείνεις, Σπύρο. θὰ γίνεις μοναχός, θὰ κάνεις ὑπομονὴ καὶ ὑπακοὴ στὸ γέροντα” κι ἀμέσως ἐξαφανίστηκε. Ὁ Σπύρος κατάλαβε ὅτι ἐπρόκειτο γιὰ ἄγγελο Κυρίου, παρέμεινε στὸ μοναστήρι καὶ σὲ ἡλικία 25 ἐτῶν ἔγινε μοναχὸς μὲ τὸ ὄνομα Χαρίτων.

Ἕνα βράδυ ὁ ἡγούμενος λέει στὸ μοναχὸ Χαρίτωνα νὰ διαβάσει τὴν Ἐνάτη. Ἐκεῖνος, καθὼς ἦταν ἀγράμματος, προσπάθησε νὰ διαβάσει, ἀλλὰ εἶχε μεγάλη δυσκολία. Ὁ ἡγούμενος ἀγανάκτησε καὶ τὸν ἐδίωξε λέγοντάς του ἐπιτιμητικὰ νὰ πάει στὸ κελλί του. Τὸ ἴδιο βράδυ, ἐνῶ προσευχόταν, ἐμφανίστηκε ἡ Παναγία καὶ τὸν βοήθησε νὰ μάθει τὸ ψαλτήρι ἀπὸ μνήμης.

Ἕνα καλοκαίρι ἐργαζόταν στὸν κῆπο τῆς Μονῆς. Βλέποντας μία συκιὰ καὶ ἐπειδὴ πεινοῦσε, ἀνέβηκε στὸ δένδρο, γιὰ νὰ φάει σύκα. Στὸ Ἅγιο Ὅρος οἱ μοναχοὶ δὲν ἐπιτρέπεται νὰ τρῶνε τίποτε ἐκτὸς τραπέζης, γιατί θεωρεῖται λαθροφαγία. Ἔφαγε μερικὰ σύκα, ἀλλὰ γλίστρησε καὶ ἔπεσε ἀπὸ τὸ δέντρο. Ἂν καὶ εἶχε πέσει ἀπὸ τὸ πρωί, οἱ ἄλλοι μοναχοὶ ἀφοῦ τὸν ἀναζήτησαν, τὸν βρῆκαν μόνο τὸ ἀπόγευμα στὸ περιβόλι πεσμένο κάτω νὰ πονάει πολύ. Τὸν ἔβαλαν πάνω σὲ μία πόρτα καὶ τέσσερα ἄτομα μαζὶ – καθὼς ἦταν σωματώδης – τὸν μετέφεραν στὸ κελλί του. Ὅπως διηγεῖται ὁ ἴδιος: «Ἐνῶ βρισκόμουν στὸ κρεβάτι καὶ πονοῦσα, ἀπέναντι ἔβλεπα τὸ παρεκκλήσι τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων καὶ τοὺς παρακαλοῦσα νὰ μὲ βοηθήσουν. Ἐμφανίζονται τότε δύο γιατροὶ μὲ λευκὲς μπλοῦζες καὶ προσπάθησαν νὰ βάλουν τὸ πόδι μου στὴν θέση του. “-Τράβα Κοσμά”, ἔλεγε ὁ ἕνας. “-Κράτα ἀπὸ ἐδῶ Δαμιανέ”, ἔλεγε ὁ ἄλλος. Καὶ σὲ πέντε λεπτὰ οἱ πόνοι ἐξαφανίστηκαν καὶ ἔγινα καλά»!

Στὸ μοναστήρι βρίσκονταν τότε πέντε νέοι μοναχοὶ καὶ ἕνας ἡλικιωμένος γέροντας. Κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς σκέφτηκαν ὅτι θὰ ἦταν καλὸ νὰ ἀλλάξουν τὸν γέροντα. Τὸ ἔμαθε ὁ γέροντας καὶ ζήτησε τὴν ἀπομάκρυνσή τους. Μὲ τὴ συνοδεία τῆς ἀστυνομίας ὁ μοναχὸς Χαρίτων ἐκδιώχθηκε στὴ Μονὴ Χιλανδαρίου. Ἐκεῖ εἶχε πάρα πολλὲς δυσκολίες καὶ πέρασε ἀρρώστιες, ποὺ τὸν ἀνάγκασαν νὰ ἔρθει στὸν κόσμο. Πῆγε, λοιπόν, στὸν Γέροντα Πορφύριο, ὁ ὁποῖος τὸν συμβούλευσε νὰ πάει στὴν ἐρειπωμένη Μονὴ Δαδίου στὴ Φθιώτιδα. Ἐκεῖ βρῆκε μόνο ἀρουραίους, φίδια καὶ ἄγρια ζῶα. Ὁ Γέροντας Πορφύριος τοῦ ὑπέδειξε: «Κάθισε ἐδῶ, κᾶνε ὑπομονὴ καὶ ὑπακοὴ καὶ ὁ Θεὸς θὰ σὲ βοηθήσει».

Ἀμέσως ἐπιδόθηκε στὴν ἀνασύσταση τῆς Μονῆς, ἡ ὁποία ἔγινε στὴ συνέχεια γυναικεία. Ὁ τότε Μητροπολίτης Φθιώτιδος Ἀμβρόσιος ἐξετίμησε τὸν γέροντα καὶ τὸν ἔκανε ἱερομόναχο, δίνοντάς του, μάλιστα, τὸ δικό του ὄνομα.

Κάποτε χτύπησε τὸ πόδι του, πῆγε στὸ νοσοκομεῖο, ὅπου του ἔβαλαν πλατίνα στὸ γοφό. Πονοῦσε, ὅμως, πολύ. Ὁ τότε Μητροπολίτης Ἐλβετίας Δαμασκηνὸς τὸν πῆρε στὴν Ἐλβετία νὰ τὸν δοῦνε ἐκεῖ οἱ γιατροί. Ἐκεῖ διαπιστώθηκε ὅτι στὴν πρώτη ἐπέμβαση, τοῦ ἔβαλαν 1 ἑκατοστὸ πλατίνα μεγαλύτερη μὲ ἀποτέλεσμα νὰ χρειαστεῖ νέο χειρουργεῖο, γιὰ νὰ μειώσουν τὴν πλατίνα. Ὅταν ἔγινε αὐτὸ καὶ ἑτοιμαζόταν γιὰ ἐξιτήριο, τοῦ ζητήθηκαν γενικὲς ἐξετάσεις, τὶς ὁποῖες ἔκανε. Τότε, βρέθηκε στὸν ἀριστερό του νεφρὸ πέτρα μεγάλη ὅσο ἕνα πορτοκάλι καὶ ἔτσι παρέμεινε γιὰ νέα ἐγχείριση.

Διηγεῖται ὁ Γέροντας: «Ἐνῶ ἤμουν μόνος στὸ δωμάτιο, ἐμφανίστηκε ἕνας μοναχός. Βγήκαμε, λοιπόν, μαζὶ στὸ μπαλκόνι καὶ καθίσαμε γιὰ νὰ μιλήσουμε. Κάπου 15 λεπτὰ μιλούσαμε καὶ τοῦ εἶπα γιὰ τὰ χειρουργεῖα καὶ γιὰ τὸν λίθο στὸ νεφρό. Τότε ὁ μοναχός μου εἶπε: ’’Εἶμαι ὁ Ἅγιος Νεκτάριος καὶ ἦρθα νὰ σὲ δῶ. Ἤμουν καὶ ἐγὼ φιλάσθενος καὶ παρέδωσα τὴν ψυχή μου στὸ «Ἀρεταίειο» νοσοκομεῖο. Ἄντεξα τὶς συκοφαντίες καὶ τὴν ἀσθένεια, κάνοντας ὑπομονή. Ὁ Θεός μου ἔδωσε χάρη μεγάλη γιὰ τὴν ὑπομονὴ ποὺ ἔκανα’’. Μετὰ μὲ ἄγγιξε καὶ ἔφυγε. Ὅταν ἔφυγε ὁ Ἅγιος Νεκτάριός μου ἦρθε διάθεση οὔρησης καὶ οὔρησα σὲ ἕνα μικρὸ λεκανάκι Τότε βγῆκε μαζὶ μὲ τὰ οὔρα καὶ μία πέτρα σὲ μέγεθος μικροῦ πορτοκαλιοῦ. Τότε μὲ μία χαρτοπετσέτα τὴν πῆρα καὶ τὴν ἔβαλα στὸ συρτάρι τοῦ κομοδίνου.

Τὴν ἑπόμενη θὰ γινόταν ἡ ἐγχείριση. Ἔρχεται ὁ Ἐλβετὸς γιατρὸς καὶ μοῦ λέει: «Ἑτοιμάσου γιὰ τὸ χειρουργεῖο». Ἐγὼ τοῦ ἀπάντησα ὅτι δὲν χρειάζομαι χειρουργεῖο. Ἄνοιξα τὸ συρτάρι καὶ τοῦ ἔδειξα τὴν πέτρα. Ὅταν τὴν εἶδε ὁ γιατρός, εἶπε· «Ἐσεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἔχετε ζωντανὴ πίστη, ἐμεῖς τὴν νοθεύσαμε”. Τὸ χειρουργεῖο δὲν ἔγινε καὶ ἢ πέτρα παρέμεινε στὸ γραφεῖο τοῦ Ἐλβετοῦ γιατροῦ, γιὰ χρόνια πολλά».

Τοῦ ἄρεζε ἡ ἡσυχία καὶ ἡ ἀφάνεια, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἀπέκτησε μεγάλη συνοδεία ἀπὸ μοναχές. Μάλιστα, οὔτε στὸ χωριό, στὸ Δαδί, τὸν ἤξεραν καλὰ καλά. Καὶ ἐκεῖ δὲν κατέβαινε παρὰ σπάνια. Ἦταν στὸ Μοναστήρι, ἔκανε πρακτικὲς ἐργασίες, ἦταν ὁ ἐφημέριος της Μονῆς καὶ ἀσχολήθηκε πολὺ μὲ τὴν εὐχή. Εἶχε ὅμως μεγάλη χάρη. Ἔλεγε χαρακτηριστικά: «Ἐγὼ ἀγράμματος ἄνθρωπος εἶμαι καὶ ἔρχονται ἐδῶ τόσοι ἄνθρωποι μορφωμένοι, καθηγητὲς πανεπιστημίου, καὶ ἀνοίγει ὁ νοῦς μου καὶ τοὺς λέω τόσα πράγματα, ποὺ ἀπορῶ πὼς τὰ λέω».

Κοιμήθηκε τὴν ἴδια μέρα, ἀκριβῶς 15 χρόνια μετά, ποὺ κοιμήθηκε ὁ Γέροντας Πορφύριος, στὶς 2 Δεκεμβρίου 2006, σὲ ἡλικία 92 ἐτῶν.

3. Γέρων Κλεόπα Ἡλίε

Γεννήθηκε στὸ χωριὸ Σούλιτσα τοῦ νομοῦ Botosani τῆς Ρουμανίας στὶς 10 Ἀπριλίου τοῦ 1912 καὶ βαπτίσθηκε Κωνσταντῖνος. Ὅπως ἀνέφερε ὁ ἴδιος, οἱ γονεῖς τοῦ ἦταν ζωντανὸ παράδειγμα χριστιανικῆς ζωῆς καὶ τὸ σπίτι τοὺς ἦταν μία κὰτ΄ οἶκον ἐκκλησία. Έτσι, τὰ πέντε ἀπὸ τὰ δέκα παιδιὰ τῆς οἰκογένειάς του ἀκολούθησαν τὸ μοναχικὸ βίο.

Ὅταν ἦταν νεογέννητος, ἀρρώστησε σοβαρά. Ἐπειδὴ δύο ἄλλα ἀδέλφια τοῦ εἶχαν ἤδη πεθάνει σὲ νηπιακὴ ἡλικία, ἡ μητέρα τοῦ τὸν πῆγε στὸν ἐρημίτη Κόνωνα Georgescu, πνευματικὸ στὴν Cozancea καὶ μὲ τὴ βοήθειά του ἡ Παναγία θεράπευσε τὸν μικρὸ Κωνσταντῖνο.

Τὸ 1929 εἰσῆλθε μαζὶ μὲ ἕναν ἀκόμη ἀδελφό του στὴν Ἱερὰ Σκήτη Sihastria, ὅπου μόναζε ἤδη ἕνας μεγαλύτερος ἀδελφός τους. Ἀρχικὰ στάλθηκε στὴ βοσκὴ τῶν προβάτων τῆς σκήτης, διακόνημα ποὺ τὸν γέμιζε μὲ μεγάλη πνευματικὴ χαρά. Ἀφοῦ ὑπηρέτησε τὴ στρατιωτική του θητεία (1935-1937), ἐκάρη μοναχὸς στὴν ἴδια σκήτη.

Ὁ ζῆλος του στὶς ἐργασίες τῆς σκήτης ὁδήγησε τὸ γηραιὸ ἡγούμενό της νὰ τὸν διορίσει ἀναπληρωτὴ ἡγούμενο τὸ 1942, ἐνῶ τὸ 1944 ἐξελέγη ἡγούμενος. Στὰ τέλη τοῦ ἴδιου ἔτους χειροτονήθηκε διάκονος καὶ στὶς ἀρχὲς τοῦ ἑπόμενου, πρεσβύτερος. Ἀμέσως ἐπιδόθηκε στὴν ἀνακαίνιση τῆς σκήτης καὶ τὸ 1947 μόλις, πέτυχε τὴν ἀνύψωσή της ἀπὸ ἑξαρτηματικὴ σὲ ἀνεξάρτητη Μονή.

Μὲ τὴν ἄνοδο τῶν κομμουνιστῶν στὴν ἐξουσία, συνελήφθη καὶ ἀνακρίθηκε γιὰ 5 ἡμέρες στὸ Targu Neamt, ἀλλὰ πολὺ σύντομα ἀφέθηκε ἐλεύθερος. Γιὰ νὰ ἀποφύγει τὰ προβλήματα μὲ τὶς ἀρχὲς κρύφτηκε σὲ μία ξύλινη καλύβα βαθιὰ στὸ δάσος, 6 χλμ. μακριὰ ἀπὸ τὸ μοναστήρι. Σὲ 6 μῆνες ὅμως ἐπανῆλθε στὴ θέση του.

Μὲ ἀπόφαση τοῦ Πατριάρχη Ἰουστινιανοῦ μεταφέρεται στὶς 30 Αὐγούστου 1949 μαζὶ μὲ 30 μοναχοὺς ἀπὸ τὴ Μονὴ Sihastria στὴ Μονὴ Slatina-Suceava καὶ γίνεται ἡγούμενός της, καθιστώντας τὴ σύντομα στὸ πιὸ ὀργανωμένο μοναστήρι τῆς Ρουμανίας. Τὰ προβλήματα μὲ τὸ καθεστὼς ὅμως δὲν ἔλειψαν. Ἀντιμετωπίζοντας διαρκεῖς ἔρευνες καὶ συλλήψεις, ἀναγκάστηκε  νὰ ζήσει σὲ σκληρὲς συνθῆκες στὰ βουνὰ Stanisoarei μαζὶ μὲ τὸν ἱερομόναχος Ἀρσένιο Papacioc. Τελικὰ θὰ ἐπιστρέψει τὸ 1956 στὴ Sihastria.

Τὸ 1959 ψηφίστηκε εἰδικὸ διάταγμα, μὲ τὸ ὁποῖο ἐκδιώχθηκαν ἀπὸ τὰ μοναστήρια πάνω ἀπὸ 4000 μοναχοὶ καὶ μοναχές. Ὁ ἴδιος πιέστηκε ἀπὸ τὶς ἀρχὲς νὰ ἀποβάλει τὸ μοναχικὸ σχῆμα καὶ νὰ περιοριστεῖ στὸ σπίτι του. Ὅπως πολλοὶ ἄλλοι μοναχοί, ἀρνήθηκε καὶ ἀποσύρθηκε -γιὰ τρίτη φορὰ- στὰ βουνὰ τῆς Μολδαβίας.

Τὸ 1964 ἡ πολιτικὴ ἀπέναντι στὴν Ἐκκλησία ἔγινε ἠπιότερη, ὅποτε μπόρεσε νὰ ἐπιστρέψει στὴ Μονή. Παρέμεινε ἐκεῖ γιὰ 34 χρόνια ὡς πνευματικὸς τῶν μοναχῶν καὶ πολλῶν λαϊκῶν ποὺ ἔρχονταν ἀπὸ ὅλη τὴ χώρα καὶ τὸ ἐξωτερικό, γιὰ πνευματικὴ καθοδήγηση.

Κοιμήθηκε ὀσιακὰ στὶς 2 Δεκεμβρίου 1998. Στὰ τέλη τοῦ 2005, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας πληροφόρησε τοὺς πιστοὺς ὅτι ἔχει ἀρχίσει νὰ μαζεύει στοιχεῖα γιὰ τὴν ἐπίσημη ἁγιοκατάταξη τοῦ μακαρίου Γέροντος Κλεόπα – ἤδη ἁγίου στὴν συνείδηση πάρα πολλῶν πιστῶν.

4. Γέρων Ἐλπίδιος Νεοσκητιώτης

Γεννήθηκε τὸ 1913 στὴ Λευκωσία καὶ τὸ κοσμικό του ὄνομα ἦταν Ἀλέξανδρος. Ἤταν διδυμος ἀδελφός του Ιερομαρτυρος Φιλουμένου, ποὺ μαρτύρησε τὸ 1979 στὴν Παλαιστίνη.

Τὰ δύο ἀδέλφια εἶχαν μάθει ἀπὸ νωρὶς τὴν προσευχὴ καὶ τὴ μελέτη πατερικῶν βιβλίων. Κάποτε ἐντυπωσιάστηκαν τόσο πολὺ ἀπὸ τὸ βίο τοῦ ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Καλυβίτου καὶ σὲ ἡλικία μόλις 14 ἐτῶν ἔφυγαν κρυφὰ ἀπὸ τοὺς γονεῖς τους γιὰ τὴν Ἱερὰ Μονὴ Σταυροβουνίου. Μέσα στὸ πνευματικὰ ἀνθηρὸ κλίμα τῆς Μονῆς καὶ ὑπὸ τὴ φωτισμένη καθοδήγηση τοῦ πνευματικοῦ π. Κυπριανοῦ, μυήθηκαν στὸ πνεῦμα τῆς ἀνατολικῆς μοναστικῆς παράδοσης.

Τὸ αὐστηρὸ πρόγραμμα τῆς Μονῆς κλόνισε ὅμως ἐπικίνδυνα τὴν ὑγεία τους καὶ μετὰ ἀπὸ 6 χρόνια πῆγαν στὴν Παλαιστίνη καὶ ἔγιναν τακτικὰ μέλη τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος. Τὸ 1937 ὁ π. Ελπίδιος χειροτονήθηκε διάκονος καὶ τὸ 1940 πρεσβύτερος, ἐνῶ τὸ ἴδιο διάστημα ὁλοκλήρωσε τὴν ἐγκύκλιο παιδεία του. Ὑπηρέτησε σὲ πολλὲς θέσεις τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων (Ἡγούμενος τῆς Μονῆς τοῦ Προδρόμου, Τιβεριάδα, Πατριαρχικὸς Ἔξαρχος στὴ Ναζαρέτ, ὅπου ἔλαβε τὸ ὀφφίκιο τοῦ ἀρχιμανδρίτου).

Τὸ 1947 προσελήφθη στὴν ὑπηρεσία τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας καὶ ἀπεστάλη γιὰ μία πενταετία στὴ Μοζαμβίκη. Κατόπιν ἔζησε στὴν Ἀθήνα, ὅπου καὶ ἔλαβε τὸ Πτυχίο τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου (1952-1956). Ἀπὸ τὸ ἑπόμενο ἔτος ὑπηρέτησε ὡς προϊστάμενος τοῦ Ι.Ν. Ἁγίων Πάντων Λονδίνου, ἐνῶ συγχρόνως παρακολούθησε μαθήματα Ἑρμηνείας Καινῆς Διαθήκης καὶ Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας στὸ Βασιλικὸ Κολλέγιο. Τὸ 1959 διορίσθηκε ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας Ἔξαρχος τοῦ Θρόνου, πρῶτα στὴν Ὀδησσὸ καὶ κατόπιν στὴν Ἑλλάδα. Ὕστερα ἀπὸ πολλὲς παρακλήσεις καὶ προτροπές, ἐπανῆλθε στὴν πατρίδα του ὡς ἱεροκήρυκας τῆς Ἐπαρχίας Πάφου καὶ μετὰ Ἡγούμενος τῆς Μονῆς Μαχαιρά.

Δὲν ἔμεινε ὅμως καὶ ἐκεῖ γιὰ πολύ. Ἔτσι, ἐπέστρεψε εἰς τὴν Ἑλλάδα καὶ ἀνέλαβε τὴν ἐφημερία τοῦ θεραπευτηρίου τοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ γιὰ 6 χρόνια. Ὁ ζῆλος καὶ ἡ διακονία τοῦ παρέμειναν γιὰ πολλὰ χρόνια στὴ μνήμη τῶν ἀσθενῶν καὶ τοῦ προσωπικοῦ.  Το βαθὺ πνευματικό του ἔργο συνεχίστηκε κατόπιν στὸν Ι.Ν. Ἁγίας Τριάδος Ἀμπελοκήπων ὅπου μετετέθη. Στὸ μεταξύ, σπούδασε καὶ στὴ Νομικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου.

Ὅταν, τέλος, ἀποσύρθηκε ἀπὸ τὴν ἐνεργὸ ὑπηρεσία, πραγματοποίησε αὐτὸ ποὺ γιὰ δεκαετίες διακαῶς ἐπιθυμοῦσε: τὴν ἀμεριμνησία τῆς ἡσυχαστικῆς ζωῆς. Ἀσκήτευσε, ἔτσι, στὴ Νέα Σκήτη τοῦ Ἁγίου Ὅρους, ὕστερα ἀπὸ ἐνύπνια ὑπόδειξη τῆς Παναγίας.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ζωῆς του δὲν παρέλειψε ποτὲ τὰ μοναχικά του καθήκοντα. Ἀπὸ μαθητὴς ἀκόμα, συνήθιζε νὰ ἀπομονώνεται τελώντας τὶς ἀκολουθίες τοῦ νυχθημέρου. Κάποτε, μάλιστα, ὅταν στὸ νοσοκομεῖο διογκώθηκαν οἱ ὑποχρεώσεις του, ζητοῦσε μέσα στὴν ἁπλότητά του ἀπὸ τὴν ἀδελφή του καὶ τοὺς ἀνεψιούς του νὰ διαβάζουν ἀπὸ ἕνα μικρὸ κομμάτι τῆς ἀκολουθίας του, ἐνῶ ἀπὸ τὰ πνευματικά του τέκνα (ἰδίως τὶς ἀδελφὲς νοσοκόμες), νὰ κάνουν λίγες μετάνοιες, γιὰ νὰ συμπληρωθεῖ ὁ κανόνας του.

Στὸ ἁγιορείτικο κελλί του, πάλι, συνήθιζε νὰ διαβάζει παρακλήσεις γιὰ ὅλο τὸν κόσμο, καὶ ἐξορκισμοὺς καὶ εὐχὲς γιὰ ὅλους τους μοναχούς της Σκήτης καὶ τοῦ Ἁγίου Ὅρους. Στὶς μετακινήσεις τοῦ ἤθελε νὰ ταξιδεύει μόνος του γιὰ νὰ λέει ἀπερίσπαστος τὴν εὐχή.

Οἱ συνασκητὲς τοῦ διηγοῦνται ὅτι γνώριζε μὲ λεπτομέρειες τὸ μαρτύριο τοῦ ἀδελφοῦ του Φιλουμένου εἰς τὴν Παλαιστίνην, καθὼς ἄκουγε τοὺς δαρμούς του καὶ τὸν ἴδιο νὰ τοῦ φωνάζει, «ἀδελφέ μου, μὲ σκοτώνουν!». Ἄλλοτε εὐλόγησε τὸ λιγοστὸ φαγητὸ μίας φτωχῆς οἰκογένειας καὶ αὐτὸ ὑπερπερίσσευσε. Θαύματα διηγοῦνται, ἀκόμη, καὶ κατὰ τὴ θητεία του στὸν Ἐρυθρὸ Σταυρό.

Προτίμησε πάντοτε τὴ ζωὴ τῆς ἀφάνειας καὶ τῆς διάκρισης καὶ ποτὲ δὲν προκάλεσε κανέναν. Ὅταν στὸ τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς τοῦ ἀρρώστησε βαριά, ἦταν ἐκεῖνος ποὺ ἀνέπαυε ὅσους ἀδελφοὺς τὸν ἐπισκέπτονταν γιὰ νὰ τὸν ἀναπαύσουν. Κοιμήθηκε στὶς 2 Δεκεμβρίου 1983.

Ἂς ἔχουμε τὴν εὐχὴ ὅλων τους!