Η Αγία ένδοξος Πρωτομάρτυς και Ισαπόστολος Θέκλα.
Στα τέλη του 1ου μ.Χ. αιώνα ο Απόστολος της Αληθείας Παύλος έφτασε στο Ικόνιο, στο σπίτι του ευσεβούς οικογενειάρχη Ονησιφόρου.Εκεί τον άκουσε να κηρύττει το λόγο του Θεού η παρθένος και Ισαπόστολος Θέκλα.Επί τρεις ημέρες ούτε έφαγε, ούτε πήγε σπίτι της, ακούγοντας το θείο κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου.Με αποτέλεσμα να την αναζητήσουν οι γονείς της. Επειδή όμως δεν εκάμφθη να γυρίσει σπίτι της, συνέλαβαν την Θέκλα και την φυλάκισαν.Η Θέκλα δωροδόκησε τον φρουρό για να δει τον Παύλο και κάθισε κοντά του όλη νύχτα να ακούει το θείο λόγο του.Οι συγγενείς της ζήτησαν από τον άρχοντα να την θανατώσει. Όμως τίποτα δεν μπορούσε να αγγίξει την θεόπνευστη ψυχή της Θέκλας.Οι παρακλήσεις προς τον Κύριο έσβησαν την φωτιά που άναψαν για να την κάψουν.
Αποφάσισε να ακολουθήσει τον Παύλο και έφτασαν στην Αντιόχεια, αλλά και εκεί η ομορφιά της την έκανε να υποφέρει τα πάνδεινα. Αλλά τίποτα δεν μπορούσε να πτοήσει την θεϊκά εμπνευσμένη Θέκλα. Ο κόσμος σάστισε καθώς κανένα θηρίο δεν την κατασπάραζε όσες φορές και αν επιχείρησαν να την θανατώσουν. Μια αρχόντισσα μάλιστα, η Τρύφαινα, της έγραψε τα υπάρχοντά της και η Θέκλα βοηθούσε τους φτωχούς και αδυνάτους. Όμως η λαχτάρα της ήταν να δει ξανά το δάσκαλό της, τον Παύλο, και έστελνε μηνύματα στα μέρη που ήξερε ότι θα περνούσε ή πέρασε ο Παύλος. Τον βρήκε στα Μύρα της Λυκίας. Ο Παύλος της είπε ότι ήρθε η ώρα να επιστρέψει στην πατρίδα της.
Προσευχήθηκε λοιπόν για να την οδηγήσει στο σωστό μέρος. Πήγε στη Σελεύκεια και ανέβηκε πάνω σ' ένα βουνό οδηγημένη από ένα φωτεινό σύννεφο. Κατάλαβε ότι ήταν θέλημα Θεού να κατοικήσει εκεί και βρήκε μια σπηλιά και εγκαταστάθηκε, θεράπευε δε τις ψυχές και τα σώματα των ανθρώπων.Μόλις πλησίαζαν οι ασθενείς γιατρεύονταν. Οι γιατροί όμως είδαν στο πρόσωπό της τον άμισθο γιατρό, τον εχθρό τους, και έκαναν συμβούλιο και αποφάσισαν να στείλουν πληρωμένους νεαρούς να την βιάσουν για να χάσει τη δύναμή της, όπως πίστευαν.Η Αγία Θέκλα δεν φοβήθηκε καθόλου όταν τους είδε. Σήκωσε τα χέρια της στον ουρανό και προσευχήθηκε για τη σωτηρία της. Τότε ακούστηκε από τον ουρανό μια φωνή να της λέει να μην φοβάται και ότι είναι κοντά της για να την βοηθήσει. Μία πέτρα που ήταν μπροστά της άνοιξε για να γίνει η αιώνια κατοικία της. Μόλις άνοιξε η πέτρα η Αγία πέρασε μέσα και η πέτρα ξανάκλεισε χωρίς να αφήσει ρήγμα. Οι νέοι αποσβολωμένοι πρόλαβαν μόνο και άρπαξαν το χιτώνα της.
Και τούτο κατά θείαν οικονομίαν, άμα μεν εις πίστιν του γενομένου, άμα δε εις ευλογίαν και παραμυθίαν των μεταγενεστέρων ευσεβών τε και φιλοχρίστων. Αυτό ήταν και το τέλος της πρωτομάρτυρας και Ισαποστόλου Αγίας Θέκλας. Όταν άρχισε το μαρτύριό της ήταν μόλις 18 ετών και απήλθε εις Κύριον 90 ετών. Επί 72 δηλαδή χρόνια υπήρξε οδοιπόρος πιστή εις τον Κύριον, χωρίς να λυγίσει μπροστά σε τόσα βασανιστήρια και σε διωγμούς. Αυτήν ας έχουν όλοι οι Χριστιανοί άγρυπνο φύλακα των ψυχών τους, ευπρόσωπο πρέσβειρα προς τον Θεό και συμπαραστάτη τους στις δύσκολες ώρες των μεγάλων κινδύνων.
Η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη της Αγίας Πρωτομάρτυρος και Ισαποστόλου Θέκλας την 24η Σεπτεμβρίου.
«Αυτός σε σώζει, Θέκλα, ρήξας την πέτραν,
Ου τω πάθει πρίν ερράγησαν αί πέτραι.
Πέτρη αμφί τετάρτην εικάδα δέξατο Θέκλην.»
Το Mοναστήρι της Αγίας Θέκλας στη Μααλούλα της Συρίας
Το ορθόδοξο μοναστήρι της Αγίας Θέκλας (Mar Taqla) στη Μααλούλα ανήκει στο Πατριαρχείο Αντιοχείας και είναι ένα από τα παλαιότερα μοναστήρια στη Συρία, αφού ιδρύθηκε κατά τον 4ο αιώνα.
Η Γυναικεία Ιερά Μονή της Αγίας Πρωτομάρτυρος και Ισαποστόλου Θέκλας στην περιοχή Καλαμόνι της Γεωργίας
ΑΓΙΟΙ ΣΥΝΕΟΡΤΑΖΟΝΤΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΘΕΚΛΑ
ΑΓΙΑ ΔΩΡΟΘΕΑ ΤΟΥ ΚΑΣΙΝ
Η αγία Δωροθέα καταγόταν από πριγκιπική οικογένεια και ζούσε στο Κασίν, στην περιοχή βορείως της Μόσχας, στις αρχές του 17ου αιώνα. Ο σύζυγός της είχε βρει τον θάνατο υπερασπιζόμενος την πόλη που πολιορκούσαν Πολωνοί και Λιθουανοί. Έλαβε λοιπόν η Δωροθέα την απόφαση να απαρνηθεί τον κόσμο και τις εφήμερες παραμυθίες τους και έφτιαξε εκ των ενόντων ένα αυτοσχέδιο κελλί στα ερείπια της Μονής της Υπαπαντής που κάπνιζαν ακόμη, όπου και επιδόθηκε με θέρμη, παρά την ώριμη ηλικία της, στη νηστεία, την αγρυπνία και την αδιάλειπτο προσευχή λουσμένη στα δάκρυα, όπως και σε άλλους άγιους αγώνες που μόνο ο Θεός γνωρίζει. Είχε μοιράσει όλα της τα υπάρχοντα για την ανοικοδόμηση του μοναστηριού και για να προσφέρει βοήθεια στον δεινοπαθούντα από τον πόλεμο λαό, χωρίς να κρατήσει τίποτε για την ίδια, ούτε καν για την τροφή της σχεδόν.
Η φήμη της αγάπης της Δωροθέας προς τον πλησίον και της αγιότητος του βίου της προσέλκυσε σύντομα γύρω της αδελφές που ολοένα πλήθαιναν δίνοντας ξανά ζωή στο ερημωμένο μοναστήρι. Στο κέντρο του ανακαινισμένου καθολικού δέσποζε μια θαυματουργή εικόνα της Θεοτόκου, την οποία η αγία είχε βρει στα ερείπια και που για αιώνες παρέμεινε ονομαστό προσκύνημα. Παρά τις επίμονες πιέσεις, η Δωροθέα αρνιόταν να αναλάβει το αξίωμα της ηγουμένης, προτιμώντας να παραμείνει στην σκιά. Όταν έλαβε το Μέγα αγγελικό Σχήμα, διπλασίασε τους κόπους της, δίνοντας έτσι στις νεώτερες αδελφές το παράδειγμα ενός ζήλου που αδιάκοπα αυξανόταν. Εκοιμήθη ειρηνικά στις 24 Σεπτεμβρίου 1629, σε ηλικία ογδόντα ετών. Τα τίμια λείψανά της επιτέλεσαν και συνεχίζουν μέχρι τις ημέρες μας να επιτελούν πλήθος θαυμάτων.ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ
ΜΕΤΑΦΟΡΤΩΜΕΝΟ ΑΠΟ: impantokratoros
Ο ΟΣΙΟΣ Σιλουανός ο Αθωνίτης είναι μία από τις μεγαλύτερες σύγχρονες φυσιογνωμίες του αγιορείτικου και γενικότερα του ορθοδόξου μοναχισμού.Γεννήθηκε το 1866 στη Ρωσία από γονείς ευσεβείς. Ύστερα από διάφορες μεταπτώσεις των πρώτων νεανικών του χρόνων, ένα αποκαλυπτικό όραμα της Υπεραγίας Θε οτόκου τον έκανε να μετανοήσει βαθιά και να ποθήσει την ισάγγελη μοναχική πολιτεία.
Το 1892 ήρθε στο Άγιον Όρος, στη μονή του Αγίου Παντελεήμονος. Μικρόσχημος μοναχός έγινε
το 1896 και μεγαλόσχημος το 1911.
Η ζωή του στον Άθωνα, διαποτισμένη από τη διαρκή μνήμη του Θεού, ξεχώριζε για τη συνέπεια και την ακρί βειά της τόσο στους πνευματικούς αγώνες όσο και στις μοναστηριακές διακονίες.
Υπομονετικός και μακρόθυμος, πράος και άκακος, τα πεινός και υπάκουος ο όσιος Σιλουανός, κέρδισε την αγάπη και την εκτίμηση των συμμοναστών του, αλλά και δέχτηκε πολλές επιθέσεις από τους φθονερούς και μισόκαλους δαίμονες.Έχοντας παραδώσει τον εαυτό του ολοκληρωτικά στο Θεό, πολύ σύντομα αξιώθηκε να λάβει το δώρο της ακα τάπαυστης ευχής από την Κυρία Θεοτόκο, αλλά και να δει τον ζώντα Χριστό μέσα στο ναό του προφήτη Ηλία, στο μυλώνα της μονής.
Η θεοφάνεια εκείνη ήταν ο σημαντικότερος σταθμός της ζωής του. Από τότε η οξεία πνευματική αίσθησή του έγινε ακόμα οξύτερη. Αισθανόταν αφόρητο πόνο για την αμαρτία. Λυπόταν και έκλαιγε για τις ψυχές που βρίσκο νται μακριά από την αλήθεια. Προσευχόταν αδιάλειπτα για όλο τον κόσμο. Αγαπούσε τούς ανθρώπους και το Θεό χωρίς όρια. Μολονότι ολιγογράμματος, απέκτησε σπάνια σοφία και πείρα με τους αγώνες και τις μελέτες του. Η επικοινωνία μαζί του ήταν πηγή χαράς. Η παρου σία του χάριζε ειρήνη και ανάπαυση.Μέσα στην προσευχή και τη δοξολογία του Θεού τελεί ωσε την επίγεια πορεία του. Κοιμήθηκε στις 11/24 Σε πτεμβρίου 1938 στη μονή της μετανοίας του.
Η διδασκαλία του, που έχει αποτυπωθεί στις γραφές του, είναι βαθιά βιωματική και αναφέρεται σε καίρια ζη τήματα της πνευματικής ζωής -προσευχή, χάρη, δοκιμα σίες, ταπείνωση, ειρήνη, ελευθερία, μετάνοια, αγάπη, υπακοή, θεογνωσία....
Η μνήμη του μαρτυρείται και στις 24 Δεκεμβρίου (προφανώς είναι η ημέρα που πήγε στο ναό) και 24 Σεπτεμβρίου.
ΑΓΙΟΣ ΑΧΜΕΤ ΕΞ ΑΓΑΡΗΝΩΝ
Πάντων μεγίστη πίστις Iησού πέλει, Άχμεδ βοήσας πάμμεγα στέφος δέχη.Βιογραφία
Ο Άγιος Αχμέτ (ή Αχμέδ) καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη και ασκούσε το επάγγελμα του γραφέα του αρχιλογιστού «δευτεράρη». Κατά το θρήσκευμα στην αρχή ήταν Μουσουλμάνος και Τούρκος στην καταγωγή. Κατά τον Μέγα Συναξαριστή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ο Αχμέτ στό σπίτι του είχε δύο Ορθόδοξες Χριστιανές σκλάβες, Ρωσίδες στην καταγωγή. Τη νέα, την είχε ως «σύζυγο», μία και ήταν άγαμος και την ηλικιωμένη ως υπηρέτρια. Στην τελευταία επέτρεπε να πηγαίνει τις γιορτές στην εκκλησία των Ορθοδόξων. Αυτή, όταν επέστρεφε στό σπίτι έφερνε και στη νέα αντίδωρο και πολλές φορές αγιασμό. Η νέα, χωρίς καμία προφύλαξη από τον Αχμέτ έτρωγε το αντίδωρο και έπινε τον αγιασμό.
Όταν ο Αχμέτ συζητούσε με την «σύζυγό» του, αισθανόταν να βγαίνει από το στόμα της άρρητη ευωδία. Η ευωδία αυτή τον είχε προβληματίσει, γι' αυτό και ζητούσε επιμόνως να μάθει από πού προερχόταν. Αυτή, μη γνωρίζοντας το συμβαινόμενο, του απαντούσε, ότι δεν έτρωγε ποτέ κάτι, που νά είχε κάποια ιδιαίτερη ευωδία. Ο Αχμέτ όμως, με κανένα λόγο δεν μπορούσε να πιστέψει, γι' αυτό και επέμενε να μάθει από που προερχόταν αυτή η παράξενη ευωδία. Η μοσχοβολιά ήταν χαρακτηριστική και η ίδια πάντοτε. Η στενοχώρια του ήταν μεγάλη, γιατί δεν μπορούσε να μάθει τι έτρωγε η «συζυγός» του.
Μια μέρα, που κατάλαβε κι αυτή, ότι η ευωδία οπωσδήποτε προερχόταν από το αντίδωρο που έτρωγε στην Εκκλησία, του εξήγησε καθαρά, λέγοντας: «αυτό που τρώγω και αισθάνεσαι εσυ εύωδία, όταν συζητάμε, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά το αντίδωρο που παίρνω στην Εκκλησία των Χριστιανών, όταν τελειώνει η θεία λειτουργία. Το αντίδωρο είναι αγιασμένο ψωμί από το Χριστό, που το μοιράζει ο Πατριάρχης ή οι ιερείς στους πιστούς, όταν τελειώνει το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Πρέπει ακόμη να σου διευκρινίσω, ότι μετά το αντίδωρο - πολλές φορές - πίνω και αγιασμό». Ο Αχμέτ, δεν πίστεψε στα λεγόμενα της και την ρώτησε πως μπορεί να συμβαίνει ένα τέτοιο θαύμα και εκείνη του απάντησε: «Η θρησκεία μας είναι ζωντανή. Για μας τους Χριστιανούς, Θεός μας, είναι ο Χριστός. Είναι ο γιος του Θεού, που κατέβηκε απ' τον ουρανό και έγινε άνθρωπος Για να μας σώσει από την αμαρτία. Όταν ζούσε στη γη έκανε αμέτρητα θαύματα. Το σπουδαιότερο, το οποίο και πρέπει, αν θέλεις να κρατήσεις στο μυαλό σου, είναι ότι, από αγάπη για μας, σταυρώθηκε άδικα από τους Εβραίους και την τρίτη ημέρα αναστήθηκε. Η Ανάστασή Του είναι το μεγαλύτερο γεγονός στην ιστορία της ανθρωπότητας. Σ' εμάς τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, με τη δύναμη του Χριστού τα θαύματα συνεχίζονται και σήμερα. Στο Χριστό μας όλα είναι δυνατά. Στο θαύμα, που διαπίστωσες τόσες φορές με το αντίδωρο, έχω να προσθέσω και ένα άλλο πιο απλό και ξεκάθαρο. Το νερό που πίνουμε πολλές φορές στην εκκλησία - θα σου φανεί παράδοξο - είναι αγιασμένο. Δηλαδή δεν αλλοιώνεται, δε βρωμίζει, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Το νερό αυτό, που εμείς το λέμε αγιασμό, απόκτα αυτή την ιδιότητα, μετά από ειδικές ευχές που διαβάζει ο Πατριάρχης ή οι Ιερείς. Μάλιστα, το κρατάμε σε μπουκαλάκια για ευλογία - στα εικονοστάσια των σπιτιών μας και πίνουμε, αφού προετοιμασθούμε κατάλληλα, προς καθαρισμό ψυχών και σωμάτων. Το θαύμα τούτο, αν θέλεις, μπορείς να το δεις και να το ερευνήσεις. Είναι ένα ακόμα ζωντανό θαύμα της πίστεώς μας, κυρίως, για μας τούς απλοϊκούς». Ο Αχμέτ, μόλις άκουσε όλα αυτά, έμεινε κατάπληκτος. «Συμβαίνουν τέτοια πράγματα στη θρησκεία σας; Ειλικρινά, εγώ δεν μπορώ να τα καταλάβω», είπε και απομακρύνθηκε.
Πέρασαν ημέρες και νύχτες αρκετές, χωρίς να παύσει να σκέπτεται, όσα άκουσε από τη Χριστιανή «σύζυγο» του και τελικά αποφάσισε να ερευνήσει το παράδοξο γι' αυτόν γεγονός. Έτσι ντύθηκε με ρούχα χριστιανικά και πήγε στην Εκκλησία του Πατριαρχείου για να παρακολουθήσει πως γίνονταν η Θεία Λειτουργία των Χριστιανών.
Καθώς, λοιπόν, βρισκόταν στο Ναό και παρακολουθούσε τη θεία λειτουργία, με ξεχωριστό θαυμασμό και αναρίθμητες απορίες, είδε, σε μια στιγμή, τον ιερέα, καθώς πήγαινε προς την Ωραία Πύλη, «υπερυψωμένων υπεράνω του δαπέδου της Εκκλησίας και ολόφωτων», τον δε Πατριάρχη να «εκπέμπει» από τα δάκτυλά του, οσάκις ευλογούσε τούς Χριστιανούς, φωτεινές ακτίνες, που έπεφταν επάνω στα κεφάλια τους. Εκείνο όμως, που πραγματικά τον συγκλόνισε, ήταν το ότι, οι ακτίνες φώτιζαν μόνο τα κεφάλια των Χριστιανών και δε φώτιζαν το δικό του κεφάλι. Παρ' ότι αυτό συνέβη δύο - τρεις φορές, το αποτέλεσμα, που με αγωνία και δέος διαπίστωνε, ήταν το ίδιο. Αμέσως, ήλθαν στο μυαλό του, όλα όσα είχε ακούσει από τη «σύζυγό» του περί της πίστεώς της. «Αλήθεια, σκεπτόταν, είχε δίκαιο. Είναι ζωντανή η θρησκεία των Χριστιανών. Τι χαρά είναι αυτή που αισθάνομαι τώρα!». Βγαίνοντας από την εκκλησία, τόσο είχε συγκλονισθεί με όλα τα θαυμαστά που είχε δει, ώστε νόμιζε ότι δεν ήταν ο παλαιός Αχμέτ.
Μετά τα θαύματα αυτά, ο Αχμέτ, συνεπαρμένος - όπως ήταν - δεν ήθελε άλλες αποδείξεις για να πιστέψει στο Χριστό και να απαρνηθεί τη μωαμεθανική θρησκεία. Έτσι, χωρίς κανένα δισταγμό, γεμάτος χαρά, πήγε κρυφά στον ιερέα της περιοχής του και ζήτησε να βαπτισθεί. Ο Ιερέας, αφού είδε την μετάνοιά του και την ακλόνητη πίστη του και απόφαση του να γίνει Χριστιανός, τον κατήχησε και μετά τον βάπτισε εις το όνομα της Αγίας Τριάδος. Μετά τη βάπτισή του έζησε βίο ενάρετο και με ιδιαίτερα χαρά και συγκίνηση κοινωνούσε τα Άχραντα Μυστήρια και λάμβανε αντίδωρο και αγιασμό. Δυστυχώς, δε διασώθηκε πoιο χριστιανικό όνομα του δόθηκε κατά το μυστήριο του Βαπτίσματος. Πάντως, μετά την αναγέννησή του, ο νεοφώτιστος, πρώην μωαμεθανός, δοξολογούσε τον Κύριο, διότι τον είλκυσε με τη χάρη του και τον οδήγησε στην ορθή πίστη. Ο νους του, όταν προσευχόταν, μετεωρίζετο και ζούσε, καθαρά και ζωντανά, τα θαύματα που αξιώθηκε να δει, την εύλογη μένη εκείνη ημέρα που εκκλησιάσθηκε, ως αλλόθρησκος και μολυσμένος στον Ιερό Ναό του Πατριαρχείου. Καίτοι μετά το βάπτισμά του έζησε ως πιστός Χριστιανός, έχοντας μυστηριακή ζωή, εν τούτοις μέχρι του μαρτυρίου του παρέμεινε ως κρυπτοχριστιανός. Αυτός ίσως είναι και ο λόγος που δέ διασώθηκε μέχρι σήμερα το Χριστιανικό του όνομα. Αυτό το γνώριζαν ελάχιστοι. Ο Ιερέας, η Χριστιανή σκλάβα του και ενδεχομένως μετρημένοι κληρικοί και Χριστιανοί.
Μια μέρα, οι μεγιστάνες μωαμεθανοί της Κωνσταντινούπολης είχαν συγκέντρωση και βρισκόταν σ' αυτή και ο Αχμέτ. Για να ευρίσκεται δε και ο Αχμέτ σε μια τέτοια συγκέντρωση, πρέπει να δεχθούμε, ότι ο Αχμέτ δεν ήταν ένας τυχαίος Τούρκος μουσουλμάνος. Ήταν μεγιστάνας, πλούσιος. Ήταν εκλεκτό μέλος της κοινωνίας της Κωνσταντινουπόλεως. Τον ρώτησαν λοιπόν, «περί του τι είναι το μεγαλύτερο πράγμα εις τον κόσμον» και τότε, ο Αχμέτ, με δυνατή φωνή είπε: «Μεγαλωτάτη από όλα είναι η πίστη των Χριστιανών».
Η ομολογία του, ότι είναι Χριστιανός, κεραυνοβόλησε τους πρώην ομοθρήσκους του. Χωρίς, πια, κανένα φόβο, άρχισε να ελέγχει το ψεύδος και την πλάνη των μωαμεθανών. Τότε, κατόπιν διαταγής του τοπικού άρχοντα, αφού τον συνέλαβαν, τον βασάνισαν και τον αποκεφάλισαν στις 3 Μάιου του έτους 1682 μ.Χ., στην τοποθεσία που ονομαζόταν Κεαπχανέ - Μπαξέ.
ΕΠΙΣΗΣ ΣΥΝΕΟΡΤΑΖΟΥΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ:ΚΟΠΡΙΣ ΟΣΙΟΣΠΕΡΣΑ ΜΑΡΤΥΣΣΤΕΦΑΝΟΣ ΠΡΩΤΟΣΤΕΦΗΣΠΑΝΑΓΙΑ ΜΥΡΤΥΔΙΩΤΙΣΣΑΠαπά -Χαράλαμπος ο Κύπριος: τον σκότωσαν γιατί αντιστάθηκε στον εξισλαμισμό του χωριού του...
Ο νέος Ιερομάρτυρας Χαράλαμπος Μιχαηλίδης εκ Λουρουτζίνας Κύπρου (1862 – 24 Σεπτεμβρίου 1924)Οι δύσκολες συνθήκες ζωής τών χρόνων της Τουρκοκρατίας συνέτειναν ώστε πολλοί Έλληνες κάτοικοι της Κύπρου να προσχωρήσουν στο Ισλάμ για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Σε αρκετές περιπτώσεις η προσχώρηση αυτή ήταν εικονική και οι νεοφώτιστοι μουσουλμάνοι, ενώ δήλωναν δημόσια πίστη στον Μωάμεθ, στα κρυφά παρέμεναν Χριστιανοί. Δυστυχώς, με την πάροδο του χρόνου οι απόγονοι πολλών από τους εξισλαμισθέντες εκτουρκίσθηκαν και χάθηκαν οριστικά για τον Ελληνισμό.Ωστόσο, αρκετοί Λινομβάμβακοι, όπως αποκαλούνταν στην Κύπρο οι Κρυπτοχριστιανοί, παρομοιαζόμενοι με ύφασμα που έχει δύο όψεις, μία από λινάρι και μία από βαμβάκι, εξακολούθησαν να βιώνουν τις τραγικές καταστάσεις που δημιουργούσε η διπλή θρησκευτική ιδιότητά τους, μέχρι τα πρώτα χρόνια της Αγγλοκρατίας, οπότε επετράπη η ελεύθερη άσκηση των θρησκευτικών δικαιωμάτων των κατοίκων και αρκετοί φανερώθηκαν ως Χριστιανοί. Αντιμέτωπη με την εξέλιξη αυτή, η τουρκική μειονότητα του νησιού αντέδρασε και επεδίωξε να αφομοιώσει τους Λινοβάμβακους με την ίδρυση σχολείων και την ανέγερση τζαμιών στα κρυπτοχριστιακά χωριά.Συνέπεια της δράσης αυτής, ήταν να ασκηθεί κλίμα τρομοκρατίας ανάμεσά τους, με αποτέλεσμα αρκετοί από αυτούς να επιλέξουν να παραμείνουν στην αποκρυφία και κατά την περίοδο των πρώτων χρόνων της Αγγλοκρατίας. Σε αυτό συνέτεινε επίσης ο φόβος που ένιωθαν από επικείμενη τιμωρία τους για εγκατάλειψη του Ισλάμ, σε περίπτωση επανόδου του νησιού στην Οθωμανική αυτοκρατορία.Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση του χωριού Λουρουτζίνα, όπου πολλοί κάτοικοι από τους λεγάμενους «Οθωμανούς» εξακολουθούσαν να βαπτίζονται και να συμμετέχουν στα μυστήρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας, μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα. Αρκετοί άλλοι, όμως, υιοθέτησαν τον τουρκικό –ισλαμικό τρόπο ζωής και την ιδεολογία του στις αρχές της δεκαετίας του 1880. Τότε, ένας δερβίσης μετέβη στο χωριό, όπου κατάφερε να πείσει εβδομήντα περίπου νεαρούς Λινοβάμβακους να περιτμηθούν και να αποτελέσουν τον πρώτο πυρήνα για τον εκτουρκισμό του. Κάτι δηλαδή που δεν είχε γίνει στα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας, πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες θρησκευτικής ελευθερίας, στα χρόνια της Αγγλοκρατίας.
Στο μεταξύ, οι κάτοικοι της Λουρουτζίνας εξακολούθησαν να βιώνουν τη διπλή υπόστασή τους καθόλη αυτήν την περίοδο. Τελικά, στις αρχές της δεκαετίας του 1920 εγκαταστάθηκε στην κοινότητα ο φανατικός νεοφερμένος δάσκαλος Ρατζή εφένδης, ο οποίος προσπάθησε να εκτουρκίσει τους εναπομείναντες Λινοβάμβακους. Ο Ρατζή εφένδης, από τότε που ανέλαβε τη διεύθυνση του τουρκικού σχολείου, το οποίο στο μεταξύ είχε επαναλειτουργήσει ως σχολείο-τζαμί με δαπάνες ενός πλούσιου Τούρκου της Λευκωσίας, αφού ενέσπειρε στους μαθητές του την αποστροφή για τη χριστιανική πίστη και τα ιερά σύμβολά της, πρωτοστάτησε στη δημιουργία διενέξεων ανάμεσα στα παιδιά που φοιτούσαν στο σχολείο του και στα χριστιανόπαιδα.Η όλη κατάσταση που είχε δημιουργηθεί συνέτεινε ώστε σταδιακά οι Λινοβάμβακοι κάτοικοι του χωριού να διακόψουν τις πνευματικές σχέσεις τους με τον ιερέα της κοινότητας παπά Χαράλαμπο Μιχαηλίδη, και να σταματήσουν να βαπτίζουν τα παιδιά τους. Ο παπά Χαράλαμπος προσπάθησε να τους επαναφέρει στις παλιές τους συνήθειες, ενέργεια όμως που εξαγρίωσε τους φανατικούς, οι οποίοι, ένα βράδυ, τον λιθοβόλησαν και τον κτύπησαν. Φαίνεται, όμως ότι ο ίερεας συνέχισε την εκκλησιαστική του δράση και για τον λόγο αυτό αποφασίστηκε η δολοφονία του, ώστε οι φανατικοί να απαλλαγούν από κάθε εμπόδιο στην υλοποίηση του σχεδίου τους για πλήρη εκτουρκισμό της κοινότητας.Ο παπά Χαράλαμπος Μιχαηλίδης γεννήθηκε το 1862 στη Λουρουτζίνα και νυμφεύτηκε σε νεαρή ηλικία τη θυγατέρα του προηγούμενου ιερέα του χωριού, με την οποία απέκτησε τρεις θυγατέρες. Η σύζυγός του, όμως, απεβίωσε πολύ νέα, αφήνοντας στο παπά Χαράλαμπο, ο οποίος στο μεταξύ είχε ιερωθεί, την ευθύνη της ανατροφής και της αποκατάστασης των παιδιών τους. Ο ταπεινός ιερέας αποδείχτηκε φιλόστοργος πατέρας και μέσα στις πολύ δύσκολες συνθήκες της εποχής κατάφερε να μεγαλώσει τα παιδιά του, που δημιούργησαν αργότερα τις δικές τους οικογένειες. Δυστυχώς μία από τις θυγατέρες του απεβίωσε σε νεαρή ηλικία, αφήνοντας τέσσερα μικρά παιδιά ορφανά, γεγονός που του προξένησε μεγάλη θλίψη.Από διάφορες αναφορές σε πηγές της εποχής πληροφορούμαστε ότι ο παπά Χαράλαμπος ήταν άνθρωπος φιλόξενος, εργατικός και φιλεύσπλαχνος και μεριμνούσε για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής των συγχωριανών του, ανεξαρτήτως καταγωγής και θρησκείας. Γιά τον σκοπό αυτό είχε προσφέρει έκταση ιδιόκτητης γης του στο Γεωργικό Τμήμα, ώστε να δημιουργηθεί πρότυπος αμπελώνας, από τον οποίο να καθοδηγούνται οι κάτοικοι των χωριών της περιοχής στις γεωργικές τους άσχολίες. Στις αρχές της δεκατίας του 1920, οπότε τοποθετείται η έναρξη της συστηματικής δράσης του Ρατζή εφένδη, ο παπά Χαράλαμπος συνήθιζε να διανυκτερεύει στο χωράφι του, που βρισκόταν λίγο έξω από το χωριό. Στον χώρο αυτό έγινε η δολοφονία του με αξίνη, το βράδυ της 24ης Σεπτεμβρίου 1924, ενώ κοιμόταν.Τη διαλεύκανση της δολοφονίας ανέλαβε ο αστυνόμος Τήλλυρος, ο οποίος απέκλεισε αμέσως το ενδεχόμενο της ληστείας και επικέντρωσε τις έρευνές του στη δράση των φανατικών και στο φυλετικό μίσος που είχαν καλλιεργήσει. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, συνελήφθησαν ως ένοχοι τα αδέλφια Μουσταφάς Μπαϊράμ Μπαττά και Γιουσούφ Μπαϊράμ Μπουρουντή, καθώς και ο Οσμάν Χασάν Καραολή, όλοι κάτοικοι Λουρουτζίνας. Στο δικαστήριο, όμως, ο τελευταίος παρουσιάστηκε ως μάρτυρας κατηγορίας, αφού η αστυνομία τον θεώρησε «συνένοχο μάρτυρα», ώστε να καταθέσει εναντίον των δύο πρώτων. Όπως ανέφερε, τη δολοφονία διέπραξαν οι δύο αδελφοί, ενώ ο ίδιος τους είχε συνοδεύσει στον τόπο του εγκλήματος και παρίστατο σε αυτήν, μετά από απειλές που είχαν διατυπώσει οι φονείς εναντίον του.Από τα πρακτικά της δίκης και τα δημοσιεύματα των εφημερίδων της εποχής αντλούνται πολύτιμες πληροφορίες για τον ρόλο που διαδραμάτιζε ο παπά Χαράλαμπος στη μυστική πνευματική ζωή των Λινοβαμβάκων κατοίκων του χωριού. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ένας από τους συλληφθέντες, ο Μουσταφάς Μαϊράμ Μπαττά υπέδειξε τον «συνένοχο μάρτυρα», Οσμάν Καραολή, ως τον δολοφόνο, και ανέφερε ότι ο τελευταίος πρόβαλε ως λόγο εκτέλεσης του ιερέα το ενδιαφέρον του τελευταίου να συνεχίσουν οι Λινοβάμβακοι να βαπτίζουν τα παιδιά τους.Είναι αξιοσημείωτο, ότι η ακροαματική διαδικασία διεξήχθη στην ελληνική γλώσσα, αφού μόνο αυτή γνώριζαν τόσο οι «Οθωμανοί» κατηγορούμενοι, όσο και οι μάρτυρες κατηγορίας. Τελικά, το Κακουργοδικείο της Λευκωσίας βρήκε ένοχους τους Μουσταφά και Γιουσούφ και τους καταδίκασε σε θάνατο.Κωστής Κοκκινόφτας· Κέντρο Μελετών Ιεράς Μονής Κύκκου, § Ο νέος Ιερομάρτυρας Χαράλαμπος Μιχαηλίδης, Περιοδικό Ορθόδοξη Μαρτυρία , Έκδοση Παγκυπρίου Συλλόγου Ορθοδόξου Παραδόσεως «Οι Φίλοι του Αγίου Όρους» τεύχος 100, Λευκωσία Χειμώνας 2013.μεταφ. proskynitis.blogspot.com
Το σύγχρονο μοναστήρι είναι χτίσμα του 18ου αιώνα και φιλοξενεί περί τις 25 μοναχές, οι οποίες διευθύνουν εντός της μονής οικοτροφείο, σχολείο κι εργαστήριο εργόχειρων, όπου ζουν, διδάσκονται κι εκπαιδεύονται ορφανά κορίτσια. Στο νότιο μέρος του μοναστηριού βρίσκεται ο ναός που είναι αφιερωμένος στην Αγία Θέκλα.
Η πρωτομάρτυς και ισαπόστολος Θέκλα, την οποία γιορτάζουμε κάθε χρόνο στις 24 Σεπτεμβρίου, καταγόταν από το Ικόνιο και σε ηλικία 18 ετών μεταστράφηκε στον Χριστιανισμό από το κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου, ακολουθώντας τον στην Αντιόχεια, στα Μύρα της Λυκίας και στη Σελεύκεια, έχοντας εγκαταλείψει την ειδωλολατρική της οικογένεια.
Οι ειδωλολάτρες την βασάνισαν με πολλούς τρόπους κι εκείνη, για να ξεφύγει, κατέφυγε στο όρος Καλαμών. Εκεί, κι ενώ την καταδίωκαν για να την βασανίσουν ξανά, ώστε να απαρνηθεί τον Χριστιανισμό, η Αγία προσευχήθηκε κι εξαφανίστηκε μέσα σε βράχο, που σχίστηκε για να την κρύψει. Αυτή η σχισμή λέγεται, ότι είναι το φαράγγι, που υπάρχει μεταξύ των τεράστιων βράχων δίπλα στο μοναστήρι.
Ανεβαίνοντας αρκετά σκαλιά από την εσωτερική αυλή του μοναστηριού, οδηγούμαστε στο σπήλαιο της Αγίας Θέκλας, που δεσπόζει ακριβώς πάνω από το μοναστήρι στην ανατολική πλευρά του βουνού.
Στο νότιο μέρος του σπηλαίου βρίσκεται το ιερό της Αγίας. Ο Μακάριος Γ΄, Πατριάρχης Αντιοχείας κατά την περίοδο 1647-1685, τεκμηριώνει, ότι σ’ αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται και ο τάφος της.
Στην ανατολική πλευρά του σπηλαίου υπάρχει ο καγκελόφραχτος χώρος μιας παλιάς εκκλησίας ενώ μεταξύ της εκκλησίας αυτής και του ιερού υπάρχει μια πηγή με αγίασμα.
Στη βορειοανατολική γωνία του σπηλαίου, σταγόνες -κατά την παράδοση- ιαματικού νερού πέφτουν από την οροφή μέσα σε μια λαξευμένη γούρνα, που βρίσκεται υπερυψωμένη σε μια κολόνα, ύψους περίπου ενός μέτρου. Ακριβώς δίπλα, υπάρχει ένα αιωνόβιο δέντρο, που μεγαλώνει με παράδοξο τρόπο εντός της σπηλιάς.
Στη δυτική πλευρά του σπηλαίου έχουν χτιστεί αψίδες, απ’ όπου θαυμάζουμε μια μοναδική θέα προς το μοναστήρι και την κωμόπολη της Μααλούλα.
Ένας άγιος που δε ντρεπόταν να τον φωνάζουν "Κοπριά".
Τίτλος και συναξάρι από Misha.Κείμενο του blog μας.Η 24 Σεπτέμβρη είναι μια μέρα με πολλές γιορτές. Κάθε μέρα γιορτάζουν πολλοί άγιοι, οι περισσότεροι άγνωστοι. Όμως αυτή τη μέρα γιορτάζουν άγιοι που το μήνυμά τους μού φαίνεται ξεχωριστά χρήσιμο για το σημερινό άνθρωπο.Η "σπουδαιότερη" (ας το πω έτσι) σημερινή γιορτή είναι αναμφίβολα τηςΠαναγίας της Μυρτιδιώτισσας. Είναι η ανάμνηση των θαυμάτων της ιστορικής & θαυματουργής εικόνας της Παναγίας, που βρέθηκε από ένα βοσκό, γύρω στο 1160 μ.Χ., στα Κύθηρα, μέσα σε μια μυρτιά. Για την ιστορία της εικόνας και τα γεγονότα που προκάλεσαν τη σημερινή εορτή, δες εδώ.
Η Μυρτιδιώτισσα. Ας επισημάνουμε ότι "θαυματουργή εικόνα" = εικόνα που την αξιοποιεί ο Θεός, μέσω του προσώπου που απεικονίζεται (π.χ. η Παναγία ή ένας άγιος κ.τ.λ.) για να βοηθήσει τους ανθρώπους που Τον φωνάζουν μεγαλόφωνα ζητώντας βοήθεια.Οι ασκητές στην έρημο δεν είχαν εικόνες προφανώς. Όμως ο κοινός άνθρωπος έχει ανάγκη "να βλέπει" κιόλας (όχι "να σκέφτεται" μόνο ένα πρόσωπο), γι' αυτό έχουμε όλοι φωτογραφίες των δικών μας, κάποια και μέσα στο πορτοφόλι μας. Ξέρουμε ότι η φωτο της αγαπημένης μας ή του παιδιού μας ΔΕΝ είναι το ίδιο το πρόσωπο, κι όμως την αγαπάμε, δεν την ποδοπατάμε, κάποτε της μιλάμε κιόλας (ή την καίμε συμβολικά - εύχομαι κανείς σας να μη φτάσει να κάνει κάτι τέτοιο για τη φωτο κάποιου).
Βέβαια κι απ' το σπίτι μου μπορώ να προσευχηθώ στην Παναγία. Αν όμως ξεσηκωθώ από την καρέκλα μου (να μη πω "απ' τον καναπέ μου") & ταξιδέψω μέχρι τα Κύθηρα ή την Τήνο ή τους Αγ. Τόπους ή άλλο προσκύνημα, τότε κάνω και μια θυσία γι' αυτό που ζητάω απ' την Παναγία ή το Χριστό - έτσι η καρδιά μου καλλιεργείται περισσότερο από το να κάθομαι μόνο και να παρακαλάω, ανοίγεται και μπορεί η χάρη του Θεού να μπει ευκολότερα μέσα, γιατί ο Θεός δε μπαίνει αν δεν Του ανοίξεις (δεν είναι διαρρήκτης, σαν κάποιους άλλους). Αυτός είναι ο λόγος που τα προσκυνήματα συνδέονται περισσότερο με θαύματα παρά ο ναός της ενορίας μας ή οι εικόνες του σπιτιού μας.Σήμερα, επιπλέον, γιορτάζει ο μεγάλος σύγχρονος άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης(1866-1932), ένας νεαρός Ρώσος που αναζήτησε το Θεό με πόνο και ο Θεός του απάντησε όταν πια δεν περίμενε πως θα του απαντήσει!Κατέληξε στο Άγιο Όρος ως απλός μοναχός (ούτε καν ιερέας), πέρασε από πολλές δοκιμασίες και, λόγω της ταπεινής αγάπης που είχε στην καρδιά του (αγάπη για ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, αγάπη που γεννήθηκε από το πράο και ειρηνικό βλέμμα του Χριστού, το οποίο είδε) εξελίχτηκε σε μεγάλο δάσκαλο της ορθόδοξης πνευματικής κληρονομιάς. Τη ζωή & τη διδασκαλία του κατέγραψε ο επίσης μεγάλος σύγχρονος άγιος (μαθητής του αγίου Σιλουανού) ΣωφρόνιοςΣαχάρωφ, ο "παγκόσμιος άνθρωπος", που έζησε & έδρασε για δεκαετίες στο Essex της Αγγλίας.Η βιογραφία του αγ. Σιλουανού, γραμμένη από το γέροντα Σωφρόνιο, θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά ορθόδοξα βιβλία του 20ού αιώνα. Προσωπική μου άποψη: διαβάστε την και μετά διαβάστε όποιο αθεϊστικό βιβλίο γουστάρετε, ακόμα και τόνους αθεϊστικών βιβλίων. Θα έχετε θέσει σε μια σωστή βάση την αναζήτησή σας για το Θεό.
Σήμερα επίσης γιορτάζει η αγία Θέκλα, η Πρωτομάρτυς και Ισαπόστολος. Μια κοπέλα από το Ικόνιο της Μικράς Ασίας, που έζησε τον 1ο αι. μ.Χ., άκουσε τον απόστολο Παύλο να μιλάει, άλλαξε ζωή, ματαίωσε το γάμο που σχεδίαζε και αφιέρωσε τη ζωή της στο να πλησιάσει το Χριστό και να μεταδώσει την αλήθεια του Χριστού στους ανθρώπους. Έκανε ταξίδια, μίλησε σε πολύ κόσμο, συνελήφθη και βασανίστηκε από τους Ρωμαίους και τελικά απελευθερώθηκε και πέρασε τα τελευταία αρκετά χρόνια της επίγειας ζωής της ως ασκήτρια στο βουνό Καλαμών της Σελεύκειας όπου κοιμήθηκε ειρηνικά (αναλυτικά η ζωή της εδώ).Η αγία τιμάται ιδιαίτερα στην Κύπρο, μαζί με τους αγίους αποστόλους Λάζαρο (το φίλο του Χριστού, που πήγε στην Κύπρο και έγινε επίσκοπος στη Λάρκανα) και Βαρνάβα (ένα από τους 70 μαθητές του Χριστού, που ήταν Κύπριος & βοήθησε πολύ τον απόστολο Παύλο στην αρχή της χριστιανικής του ζωής - ο Παύλος, ως γνωστόν, ήταν διώκτης των χριστιανών που μετανόησε, ταξίδεψε πολύ μιλώντας για το Χριστό και τελείωσε τη ζωή του κάτω από το σπαθί των Ρωμαίων).
Το θρυλικό αρχαίο μοναστήρι της αγ. Θέκλας στη Μααλούλα της Συρίας (φωτο εδώ). Εκεί ασκήτεψε & βρίσκεται ο τάφος της και άλλα ενδιαφέροντα σημεία. Αναλυτικά στο blog Αίθριον (ΑΞΙΖΕΙ!). Ο τίτλος όμως αυτού του post μιλάει για έναν άλλο άγιο.Είναι ο άγιος Κόπρις (=σωρός κοπριάς)! Τι παράξενο όνομα είναι αυτό;
Ο άγιος Κόπρις γεννήθηκε πάνω σ' ένα σωρό κοπριάς, ενώ η ετοιμόγεννη μητέρα του και όλοι οι κάτοικοι της περιοχής έτρεχαν να ξεφύγουν από επιδρομή πειρατών! Η μητέρα χάθηκε και, όταν πέρασαν κι έφυγαν οι επιδρομείς, οι μοναχοί που ζούσαν εκεί κοντά βρήκαν το μωράκι και το έφεραν στο μεγάλο πνευματικό τους πατέρα, τον άγιο Θεοδόσιο τον Κοινοβιάρχη (=κοινόβιο: μοναστήρι όπου όλοι έχουν τα πάντα κοινά & κανείς δεν έχει κάτι αποκλειστικά δικό του).Ο άγιος μεγάλωσε το μωράκι, τρέφοντάς το στην αρχή με το γάλα μιας κατσίκας, η οποία, μαγνητισμένη από τη θεία χάρη που βρισκόταν μέσα στον άγιο, ερχόταν μόνη της να το θηλάσει όταν ήταν η ώρα και μετά γυρνούσε πάλι στο κοπάδι της.Κατά τη γνώμη μου, το όνομά του πρέπει να ήταν άλλο, και το "Κόπρις" να του το είχαν δώσει σα χαϊδευτικό παρατσούκλι οι μοναχοί. Εκείνος όμως το υιοθέτησε μεγαλώνοντας, επειδή ήταν πολύ ταπεινός άνθρωπος, τόσο που όλοι τον φώναζαν έτσι και το βαφτιστικό του όνομα ξεχάστηκε.
Το σκίτσο από εδώ: βιογραφία του αγίου σε μορφή διηγήματος, με φανταστικές λεπτομέρειες. Κατά τη συγγραφέα, "Κόπρις" ήταν το πραγματικό όνομα του αγίου. Μεγαλώνοντας το παιδί αγάπησε τη ζωή των μοναχών, την προσευχή και το δρόμο που οδηγεί στο Χριστό και έζησε ακολουθώντας αυτό το δρόμο. Έτσι αξιώθηκε να γίνει μεγάλος και θαυματουργός άγιος, που και τα ζώα τον υπάκουαν. Να δύο περιστατικά μόνο, από το "συναξάρι" του (=το σύντομο βιογραφικό του, από το βιβλίο "Μηναίο", που διαβάζεται το πρωί της εορτής του στην εκκλησία):Aλλά και μίαν φοράν αναβαίνωντας εις το βουνόν ομού με τον γαΐδαρον του μοναστηρίου διά να κόψη ξύλα, επειδή μία αρκούδα επλήγωσε τον γαΐδαρον εις το μηρί, επίασεν ο Όσιος την αρκούδαν, και εφόρτωσεν εις αυτήν τα ξύλα, ειπών. Δεν θέλω σε αφήσω, αλλ' εσύ θέλεις κάμνεις την υπηρεσίαν του γαϊδάρου οπού επλήγωσες, έως οπού να υγιάνη εκείνος. Kαι λοιπόν διά της ευχής του Aγίου Θεοδοσίου [δηλ. την ευλογία του αγίου Θεοδοσίου, ευλογία που συνόδευε τον άγιο Κόπρι, σαν πνευματικό του παιδί που ήταν]υπετάσσετο εις αυτόν η αρκούδα, και έφερνε τα ξύλα. Oύτος μίαν φοράν υπηρετών εις το μαγειρείον, και βλέπωντας οπού το καζάνι έβραζε, και εχύνετο έξω το μαγειρευόμενον όσπριον, επειδή δεν εύρε την συνειθισμένην χουλιάραν (=κουτάλα), έβαλε γυμνόν το χέρι του μέσα εις το καζάνι εκείνο, και ω του θαύματος!, ευθύς έπαυσε το υπερβολικόν βράσιμον, χωρίς να λάβη παραμικράν βλάβην το χέρι του.
Μετά την κοίμηση του αγίου Θεοδοσίου, ο άγιος Κόπρις συχνά τον έβλεπε και έψαλλαν μαζί στην εκκλησία. Από αυτόν μάλιστα έμαθε και την ημέρα που θα πέθαινε, σε ηλικία ενενήντα χρονών. Για την κοίμησή του το συναξάρι του γράφει:Eπειδή δε ήτον στολισμένος με κάθε είδος αρετής, και μέχρι του γηρατείου του δεν αμέλησε την άσκησιν (διότι και με όλον οπού ήτον χρόνων εννενήκοντα, όμως ο τρισμακάριστος, πάντοτε εστέκετο εις τόπον απόκρυφον και επροσηύχετο). Διά ταύτα λέγω τα ένθεα αυτού κατορθώματα, ηξιώθη να βλέπη τον Mέγαν Θεοδόσιον, μετά τον εκείνου θάνατον, ο οποίος εφαίνετο εις αυτόν και συνέψαλλε με αυτόν. Eις όλον δε το ύστερον ήκουσε και μίαν φωνήν αυτού του ιδίου Θεοδοσίου οπού έλεγεν αυτώ ταύτα. Aδελφέ Kόπρι, ιδού οπού έφθασεν ο καιρός του θανάτου σου. Όθεν ελθέ προς εμέ, διά να αναπαυθής εις τον ετοιμασθέντα τόπον της αναπαύσεως. Λάμψας λοιπόν ο Όσιος ούτος ανάμεσα εις τους αγίους Πατέρας εκείνους, ωσάν ήλιος, στολισμένος μάλιστα ώντας και με το λαμπρόν της ιερωσύνης αξίωμα, μετά ολίγας ημέρας αφ' ου ήκουσε την άνωθεν φωνήν, ασθένησεν ολίγον. Kαι αποχαιρετίσας όλους τους Πατέρας, και αδελφούς, απήλθε προς Kύριον.
Με την ευχή της Παναγίας & όλων των αγίων, καλό αγώνα, αδέρφια, και σήμερα και όλη μας τη ζωή, όσο κι αν κρατήσει.Τι λέω; Για πάντα κρατάει, γιατί μετά την ανάσταση του Χριστού, δεν υπάρχει θάνατος, αλλά απλή μετακίνηση από εδώ στο βασίλειο του Ουρανού. Με το καλό - και στα δικά μας.- μεταφ. o nekros
Όσιος Κόπρις:το μωρό που γεννήθηκε πάνω στην κοπριά…
Ο θαυμαστός βίος του αγίου που γεννήθηκε πάνω σε ένα σωρό κοπριά και αξιώθηκε μεγάλων χαρισμάτων:μεγάλωσε με το γάλα μιας κατσίκας που η Χάρη του θεού την οδηγούσε κοντά του όταν έπρεπε να θηλάσει.τα άγρια θηρία τον υπάκουαν, το βραστό νερό τον σεβάστηκε, ο Όσιος Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης εμφανιζόταν και συνομιλούσε μαζί του μετά τον θάνατό του….Ας δούμε το βίο του σε απλή μετάφραση από τον Συναξαριστή του Οσίου Νικοδήμου του Αγιορείτου και ένα όμορφο κείμενο για παιδιά.************Ο βίος τουαπό τον Συναξαριστή του Οσίου Νικοδήμου του ΑγιορείτουΟ Άγιος Κόπρις γεννήθηκε πάνω σε έναν σωρό από κοπριά που βρισκόταν έξω από το μοναστήρι του Οσίου Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου. Η μητέρα του καταδιώκονταν από Αγαρηνούς μαζί με άλλους συγχωριανούς της. Και καθώς έτρεχε προς τη Μονή του Αγίου Θεοδοσίου για να γλυτώσει από τα χέρια τους, την πιάσαν οι πόνοι της γέννας. Βρήκε τότε εκείνο τον σωρό της κοπριάς και εγένννησε πάνω του.Αφού έφυγαν οι Αγαρηνοί, βρήκαν οι μοναχοί το βρέφος πάνω στο σωρό της κοπριάς. Κατά προσταγή του Οσίου Θεοδοσίου το πήραν στο μοναστήρι τους και το ονόμασαν Κόπρη.Το μωρό αυτό τρεφόταν με το γάλα μιας κατσίκας, η οποία έβοσκε μαζί με τις άλλες κατσίκες σε ένα κοπάδι. Όταν όμως ερχόταν η ώρα του μωρού να θηλάσει, τότε από μόνη της έφευγε από το κοπάδι και κατέβαινε από το βουνό. Αφού πήγαινε και θήλαζε το παιδί, πάλι γυρνούσε στη βοσκή. Αυτό το έκανε μέχρι που μεγάλωσε το μωρό και άρχισε να τρώει στερεά τροφή.Όταν ο Κόπρης έφτασε σε μεγαλύτερη ηλικία, έγινε πολύ αγαπητός από τον Όσιο Θεοδόσιο. Και επειδή εφύλαξε αμόλυντον το κατ΄ εικόναν, αξιώθηκε από την Χάρη του Αγίου Πνεύματος να υποτάσσει και θηρία ακόμα.Κάποτε βρήκε μια αρκούδα να τρώει τα μαρούλια του κήπου. Την έπιασε τότε από το αυτί και την έβγαλε έξω, επιτιμώντας την με την ευχή του Οσίου Θεοδοσίου να μην μπει ξανά μέσα στον κήπο.Άλλη μια φορά, καθώς ανέβαινε στο βουνό με το γαϊδουράκι του μοναστηριού για να κόψει ξύλα, μια αρκούδα πλήγωσε το ζώο στο πόδι. Τότε την έπιασε ο άγιος, φόρτωσε σε αυτή τα ξύλα και της είπε: «Δεν θα σε αφήσω, αλλά εσύ θα κάνεις την υπηρεσία του γαϊδάρου που πλήγωσες, μέχρι να γίνει καλά» Έτσι λοιπόν με την ευχή του Οσίου Θεοδοσίου υποτάχθηκε σε αυτόν η αρκούδα και έφερνε τα ξύλα στο μοναστήρι.Μια φορά που υπηρετούσε στο μαγειρείο, βλέποντας ότι έβραζε το φαγητό στο καζάνι και τα όσπρια που βράζανε χυνόταν έξω, επειδή δεν βρήκε την κουτάλα, έβαλε το χέρι του μέσα στο καζάνι και –ώ του θαύματος!-αμέσως σταμάτησε ο υπερβολικός βρασμός, χωρίς να πάθει τίποτα το χέρι του!Ο Άγιος Κόπρις ήταν στολισμένος με κάθε αρετή και μέχρι τα γεράματα δεν αμέλησε την άσκηση. Και παρ΄ ότι ήταν ενενήντα χρονών , πάντοτε στεκόταν σε ένα κρυφό μέρος και προσευχόταν. Αξιώθηκε να βλέπει το Οσιο Θεοδόσιο μετά τον θάνατό του και να συνομιλεί μαζί του. Άκουσε μάλιστα και την φωνή του Οσίου να του λέει: «αδελφέ Κόπρη, έφτασε ο καιρός του θανάτου σου έλα λοιπόν κοντά μου για να αναπαυθείς στον τόπο της αναπαύσεως που έχει ετοιμαστεί για εσένα».Ο όσιος Κόπρις έλαμψε ανάμεσα στους αγίους πατέρες ως ήλιος, ενώ ήταν στολισμένος και με το μέγιστο αξίωμα της ιερωσύνης. Λίγες μέρες αφού άκουσε τη φωνή του Οσίου Θεοδοσίου, αρρώστησε ελαφρά. Αποχαιρέτησε όλους τους πατέρες και απήλθεν προς Κύριον.Ελεύθερη απόδοση στην νεοελληνική Alexia-momyof6**********************Ο βίος του Οσίου Κόπρη για παιδιά- ένα πολύ όμορφο διήγημαΠάνω στην κοπριάΚάποιος ιερός συγγραφέας κράτησε σημείωση για το πιο αγαπημένο πνευματικό παιδί ενός σπουδαίου μοναχού και ηγουμένου: Του Μεγάλου Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχη.Ένα μεγάλο μοναστήρι με πολλούς μοναχούς, κυβερνούσε πνευματικά ο άγιος Θεοδόσιος, ο σοφός ηγούμενος.Μια φορά, κυνηγημένοι από εχθρούς οι χωρικοί από τα γύρω μέρη έτρεχαν να γλυτώσουν. Μαζί τους ήταν και μια γυναίκα έτοιμη να γεννήσει το πρώτο της παιδί. Οι πόνοι την έπιασαν έξω από το μοναστήρι και γέννησε πάνω σε ένα σωρό από κοπριά. Οι άλλες γυναίκες την παράστεκαν. Μόλις είχαν σπαργανώσει το μωρό κι άκουσαν από μακριά ποδοβολητά αλόγων. Σηκώθηκε κι αυτή με κόπο και πήρε το παιδί στην αγκαλιά.Τι το θέλεις μαζί σου της λέει η γεροντότερη. Θα μας προφτάσουν τα θεριά. Άστο δω, έξω από το μοναστήρι. Ίσως του είναι γραφτό να ζήσει στον άγιο τούτο τόπο. Μαζί μας δε γλιτώνει.Άφησε η μάνα το παιδί της κι έτρεξε μαζί με τις άλλες.Ό,τι εκείνη η γερόντισσα είπε αποδείχτηκε προφητικό. Την άλλη μέρα βρήκαν οι μοναχοί το βρέφος πάνω στην κοπριά. Το πάνε αμέσως στον ηγούμενο. Εκείνος το πήρε στα χέρια του και το ευλόγησε. Το κοίταξε ώρα πολλή καθώς το κρατούσε πάνω στην καρδιά του. Μετά κάλεσε ένα μοναχό.-Ιωσήφ, πάρε το μικρό στη φροντίδα σου. Να μου το φέρνεις κάθε βράδυ εδώ, μαζί με τις αμαρτίες σου!-Να’ ναι ευλογημένο γέροντα , απάντησε.Ο Ιωσήφ διάλεξε απ’ το κοπάδι τις κατσίκες τη Φλώρα, που θήλαζε ένα κατσικάκι κι ό,τι έκανε το κατσικάκι έβαλε και το μωρό να κάνει, αφού μπιμπερό και τέτοια δεν υπήρχαν τότε.Το κατσικάκι σε λίγες μέρες έτρωγε μόνο χορτάρι. Μα η μητέρα του η Φλώρα, την ορισμένη ώρα που ήταν να φάει το μωρό, ξέκοβε από το κοπάδι, κατέβαινε στο μοναστήρι και πήγαινε ίσια στο κελί του Ιωσήφ. Την επομένη κιόλας Κυριακή, το βάφτισαν. Ο Μέγας Θεοδόσιος δεν ντράπηκε να τ’ ονομάσει Κόπρι.Μεγάλωσε ο Κόπρις και μπήκε στην υποταγή του ηγουμένου. Ήταν πολύ αγαπητός στον Μέγα Θεοδόσιο. Και ο Κόπρις ένοιωθε πολύ ευτυχισμένος μέσα στην υπακοή του γέροντα. Δεν πρόφταινε εκείνος να πει: «Κόπρι!» κι απαντούσε: «Ευλόγησον!» . Έφτασαν και χωρίς λόγια να συνεννοούνται. Τόσο αγαπήθηκαν οι δυο τους! Μια μέρα ξεκίνησε ο μικρός καλόγερος πολύ πρωί να φέρει ξύλα απ’ το βουνό, πράγμα που έκανε συχνά. Στα μισά του δρόμου άκουσε τη φωνή του γέροντα του να τον καλεί. Στρέφει πίσω, δεξιά, αριστερά, κανείς. Κάνει λίγα βήματα, πάλι η φωνή του γέροντα. Δε χάνει καιρό, γυρίζει πίσω, μπαίνει στο μοναστήρι και έξω από την πόρτα του Θεοδοσίου λέει:-Ευλόγησον γέροντα!-Έμπα μέσα. Τι έγινε-Άκουσα να με καλείς.Ο Θεοδόσιος τον κοίταξε με τα υγρά του μάτια και χαμογέλασε.-Σκεφτόμουν πως δεν σε πρόφθασα. Θέλω να πας στον κήπο να ποτίσεις σήμερα.-Να’ ναι ευλογημένο!Ο ουρανός μόλις φωτιζόταν στον ορίζοντα τη στιγμή εκείνη. Μπαίνει στον κήπο ο Κόπρις και τι βλέπει Μια αρκούδα έκοβε τα λάχανα κι έτρωγε.Μεγάλη πείνα σ’ έκοψε ευλογημένη, λέει ο Κόπρις. Δεν πρέπει όμως να τρως τη φτωχή τροφή των αδελφών.Πάει κοντά, την πιάνει απ’ τ’ αυτί.
-Με την ευχή του γέροντα μου, φύγε και μην ξαναμπείς σε κήπο μοναστηριού.Και σιγά-σιγά την οδήγησε έξω.Μια άλλη μέρα πήρε το γαιδουράκι της μονής και πήγε στο βουνό για ξύλα. Το έδεσε σ’ ένα θάμνο να βόσκει κι αυτός, ψέλνοντας σιγά απομακρύνθηκε μαζεύοντας κλαδιά. Κάποια στιγμή άκουσε παραπονιάρικη την κραυγή του ζώου του. Τρέχει και βλέπει πάλι μια αρκούδα. Είχε δαγκώσει το καημένο το γαιδουράκι κι εκείνο κλώτσαγε στον αέρα.-Κακιά! Έλα δω, πού πας λέει στο αγρίμι καθώς εκείνο πήγαινε να φύγει.Την πιάνει και τη φορτώνει με τα ξύλα.-Θα τα πας εσύ στο μοναστήρι, αφού δάγκωσες το καημένο το γαιδούρι!
Με τη δύση του ήλιο γύρισαν στο μοναστήρι το καλογέρι, το γαιδούρι και η αρκούδα. Ο πορτάρης τον είδε και το’ πε στο γέροντα.-Ναι, το ξέρω, μη λες τίποτα, είπε κείνος.Ο Κόπρις είχε πάρει όλα τα χαρίσματα του πνευματικού του πατέρα, προπάντων την ταπείνωση και την υπακοή του Θεοδοσίου, αλλά κι ένα παραπάνω: το χάρισμα να υποτάσσει τα ζώα και όλα τα στοιχεία της φύσης. Μα όλα τα έκανε με την ευχή του γέροντα του.Τα χρόνια πέρασαν. Ο Θεοδόσιος ο Μέγας ο κοινοβιάρχης εκοιμήθη. Ο Κόπρις έλαμπε σαν διαμάντι από τις αρετές και την ιεροσύνη. Κάθε βράδυ, μετά τον εσπερινό και το απόδειπνο, εκείνος πήγαινε σ’ ένα κρυφό, δικό του μέρος στον κήπο και συνέχιζε να προσεύχεται. Ο πορτάρης που πήγαινε τελευταίος στο κελί του, αφού έκανε πρώτα το γύρο του μοναστηριού, το είχε δει. Κοντοστεκόταν συχνά, διότι έβλεπε μαζί του κι άλλον ένα μοναχό.Προσεχτικότερα κοιτάζοντας, αναγνώρισε το γέροντα, το Μεγάλο Θεοδόσιο.-Να λοιπόν , αδελφέ μου. Έχεις συνάντηση κάθε βράδυ με το γέροντα μας, ψιθύρισε με θαυμασμόΟ Κόπρις έκλεισε τα ενενήντα. Κι ένα βράδυ, στον κήπο, ο Θεοδόσιος του είπε:-Αδελφέ Κόπρι, έλα, σε περιμένει το σπίτι σου στον Παράδεισο.Εκεί τον βρήκαν να χαμογελά με σταυρωμένα χέρια, οι άλλοι μοναχοί, το πρωί. Τον έψαλλαν στην Εκκλησία μαζί με τη Μεγαλομάρτυρα Αγία Θέκλα που εκείνη τη μέρα, 24 του Σεπτέμβρη, γιόρταζε.πηγή (Από το βιβλίο «Τα Παράθυρα του Χρόνου» της Άννας Μαρίνη, Εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ )************Ας έχουμε την χάρη και την ευλογία του Οσίου Κόπρι, που με την μεγάλη του ταπείνωση-αφού δεν ντρεπόταν να τον αποκαλούν κοπριά- αξιώθηκε να λάβει μεγάλα χαρίσματα από τον Θεό…- μεταφ. antexoume
Τι τραβάμε κι εμείς οι καημένοι οι Θεολόγοι! (Ευτυχώς μας σώζει ο Άγιος Κόπρις)
Δεν είν’ να βρεθείς σε παρέα και να πεις πως είσαι θεολόγος.
Στην πέφτουν όλοι και σε αλαλιάζουν στις ερωτήσεις!
Πώς το ένα, γιατί το άλλο... ησυχία δεν βρίσκεις.
Σε προηγούμενο ποστάκι η Χριστίνα (η μπλόγκερ Butterfly) ρωτούσε γιατί ο Θεός επιτρέπει να πεθαίνουν άνθρωποι από πείνα κι από δίψα.
Και χθες το απόγευμα, σ’ ένα καφέ, κάποιος άλλος με ρωτούσε πώς γίνεται ο Θεός έναν να τον κάνει πλούσιο για να τον δοκιμάσει, και κάποιον άλλον να τον κάνει φτωχό, πάλι για να τον δοκιμάσει. Και τι τη θέλει τη δοκιμασία ο Θεός, αφού ως παντογνώστης ξέρει το αποτέλεσμα;
Την επίσημη αντιπροσωπεία του Θεού στη γη να είχαμε, τόσες ερωτήσεις δεν θα μας έκαναν.
Και το ωραίο είναι πως περιμένουν και απάντηση, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της δικής τους λογικής.
Δεν γίνονται αυτά ρε παιδιά. Ούτε σε όλα τα ερωτήματα υπάρχουν απαντήσεις, ούτε δα κι η ανθρώπινη λογική εμπνέει καμία ιδιαίτερη εμπιστοσύνη. Ας απαντήσει πρώτα στο ερώτημα ποιο έγινε πρώτο, η κότα ή το αυγό, και μετά το ξανασυζητάμε...
Ευτυχώς, πάντως, που υπάρχει κι ο καημένος ο Άγιος Κόπρις (που η μάνα του τον γέννησε μέσα στις κοπριές) και μας βγάζει απ’ τη δύσκολη θέση.
Κάποτε, σε μια μεγάλη σύναξη ασκητών, συζητιόταν ένα λεπτό θεολογικό ζήτημα. Ο κάθε γέροντας είχε και τη δική του άποψη.
Όταν ήρθε κι η σειρά του Κόπρη να μιλήσει, όλοι κρεμάστηκαν απ’ τα χείλη του.
Εκείνος έκανε ν’ ανοίξει το στόμα του, κάτι να πει, αλλά πριν προλάβει να βγάλει λέξη, άρχισε να χαστουκίζει τον εαυτό του.
«Αλλοίμονό σου Κόπρη, αλλοίμονό σου Κόπρη», έλεγε.
Οι άλλοι γέροντες παραξενεύτηκαν, και τον ρωτούσαν γιατί χτυπιέται.
Κι εκείνος τους απάντησε:
«Εγώ παραμέλησα εκείνα που ο Θεός μού παρήγγειλε να κάνω, και τώρα προσπαθώ να εξηγήσω εκείνα που δεν μου ζήτησε»...- ΟΣΙΟΣ ΣΙΜΩΝ ΤΗΣ ΣΤΟΥΝΤΕΝΙΤΣΑΣ ΣΕΡΒΙΑΣ (+ 1228)
Σειρά: Ἀδιάφθοροι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας (ἀπό τό ὁμώνυμο ἔργο τοῦ Καθηγητοῦ Ἀντ. Μάρκου).
Ὁ κατά κόσμο
ν Κράλης Στέφανος Β' ὁ Πρωτοστεφής, δευτερότοκος γιός τοῦ Μεγάλου Ζουπάνου Στεφάνου Α' Νεμάνια (ὁσ. Συμεών τοῦ Μυροβλύτου, κτίτορος τῆς Μονῆς Χιλανδαρίου Ἁγίου Ὄρους). Νυμφεύθηκε τήν Πριγκίπισσα Ευδοκία, κόρη τοῦ Βυζαντινοῦ Αὐτοκράτορα Ἀλεξίου Γ' Κομνηνοῦ (1195 - 1203), μέ τήν ὁποία ἀπέκτησε τέσσερεις γιούς: Τόν Ραδοσλάβο καί τούς ἁγίους Βλαδισλάβο (κράλη τῆς Σερβίας, κτίτορα τῆς Μονῆς Μιλέσεβο, + 1243, μνήμη τήν 24η Σεπτεμβρίου), τόν Πρεδισλάβο (Σάββα Β' Ἀρχιεπίσκοπο Σερβίας, μνήμη τήν 8η Φεβρουαρίου) καί τόν Οὔρεση Α' (κτίτορα τῆς Μονῆς Σοπόσανι).
Στέφθηκε ἀπό τόν ἀδελφό του Ἀρχιεπίσκοπο Σερβίας ἁγ. Σάββα Α' (+ 1236), πρῶτος Βασιλιᾶς - Κράλης τῆς Σερβίας, κατά τήν Ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως τοῦ ἔτους 1220. Κυβέρνησε τόν λαό του μέ σύνεση, ταπείνωσι καί δικαιοσύνη, μεριμνῶντας προσωπικά γιά τούς πτωχούς. Παρά τήν δόξα πού τόν περιέβαλε, ζοῦσε μέ διαρκῆ μετάνοια καί μνήμη θανάτου καί ἐπιθυμοῦσε νά γίνει μοναχός, ἀλλά ὁ ἅγ. Σάββας τό ἀνέβαλε. Ὅταν ἀσθένησε ζήτησε νά καρεῖ μοναχός, ἀλλά κοιμήθηκε πρίν πραγματοποιηθεῖ ἡ ἐπιθυμία του. Τότε ὁ ἅγ. Σάββας τόν ἀνέστησε "δι' εὐχῶν" του καί τόν κούρευσε μοναχό μέ τό ὄνομα Σίμων !
Κοιμήθηκε εἰρηνικά τό 1228, ἀφοῦ παρέδωσε τόν Θρόνο στόν γιό του Ραδοσλάβ. Ἐνταφιάσθηκε στή Βασιλική Μονή τῆς Στουντένιτσας, δίπλα στόν πατέρα του ὅσ. Συμεών. Ἐκεῖ φυλάσσεται σήμερα τό ἀδιάφθορο Λείψανό του, σέ ἄριστη κατάσταση.
Ἡ μνήμη του τιμᾶται τήν 24η Σεπτεμβρίου. - μεταφ. churchsynaxarion
ΒΙΟΣ ΑΓΙΑΣ ΘΕΚΛΑΣ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)